ლევან კობერიძის საავტორო გადაცემა „ბრენდი საქართველო“ მსმენელის წინაშე მორიგი გადაცემით წარსდგა, რომელიც ამჯერად ქართული ღვინის წარმოებას, ქვევრის ღვინოსა და ტყუპი ძმების - გელა და გია გამტკიცულაშვილების საოჯახო მარანს მიეძღვნა.
რაც დასაწყისშივე უნდა ითქვას, გამტკიცულაშვილების ღვინო ინგლისში, როგორც ლევან კობერიძემ აღნიშნა, „ღირსეული საფასო პოზიციონირებით იყიდება“.
როგორ გადაიქცა თელავის რაიონის სოფელ ნაფარეულში მდებარე პატარა საოჯახო მარანი წარმატებულ ბიზნესად, ლევან კობერიძის საავტორო გადაცემაში თავისი ისტორია გია გამტკიცულაშვილმა მოყვა:
- მამაპაპური ტრადიციები, რა თქმა უნდა, ყველა ქართველისთვის ცნობილი სიტყვებია, თუმცა ნამდვილად ასე დაიწყო და ღვინოსთან, ქვევრთან შეხება ყოველთვის გვქონდა. შეხება ერთია, მაგრამ მივხვდით, რომ არ გვქონდა შესაბამისი აკადემიური განათლება, გვეწარმოებინა ღვინო, გადაგვეტანა ბოთლში, რომელიც შემდეგ თაროზე მოხვდებოდა და კონკურენტუნარიანი გახდებოდა.
2005 წელს ჩავაბარეთ მევენახეობა-მეღვინეობის ინსტიტუტში, შევიძინეთ მეორე პროფესია - მევენახე, მეღვინე, დეგუსტატორი. ამ პერიოდშივე აღვადგინეთ მამაპაპისეული მარანი და ქვევრის ღვინის წარმოება დავიწყეთ. რატომ მაინცდამაინც ქვევრი და იმიტომ, რომ გვქონდა ქვევრები, კარგად ვიცოდით მისი მოვლა, ქვევრში ღვინის დამზადება და სწორედ ეს მიმართულება გადავწყვიტეთ.
მნიშვნელოვანი იყო ის ფაქტორიც, რომ სრულიად შემთხვევით დაბა წნორში მივაგენით 1979-1982 წლებში, ამერიკელების დაკვეთით დამზადებულ 4 ტონიან ქვევრებს. წამოვიღეთ ეს ქვევრები ჩვენს მარანში და პირველივე წელს მივიღეთ მაღალი ხარისხის ღვინო. რაც მთავარია, მივხვდით, რომ ქვევრი, როგორც ღვინის ჭურჭელი - ეს იყო პირველი პირობა, რომ დაგვეყენებინა მაღალი ხარისხის ღვინო. მარანში 350-400 ტონის ტევადობის სულ 82 ქვევრი მარანში და მხოლოდ და მხოლოდ აქ ვამზადებთ ჩვენს ღვინოს.
ფაქტობრივად, ასე დაიწყო ჩვენი ქვევრის ღვინის წარმოება და 2005 წელს უკვე შევძელით საქართველოს უახლეს ისტორიაში ქვევრის ღვინის ბოთლში გადატანა, რომელიც შემდეგ უკვე საქართველოს ბაზარზე, თაროებზეც მოხვდა.
- ძალიან მნიშვნელოვანი აქცენტი იყო ის, რომ ბევრი ჩვენი თანამემამულისგან განსხვავებით, როცა კომერციალიზაციაზე დაიწყეთ ფიქრი, რაც პირველი გააკეთეთ, განათლებაზე იზრუნეთ. მგონია, რომ ქართულ მეღვინეობას ეს დღემდე აკლია. ალბათ, ზუსტად ასეთმა ხედვამ განაპირობა ყველა შემდგომი ნაბიჯი, მათ შორის, ქვევრის ღვინის უნიკალური მუზეუმისა თუ საგანმანათლებლო სივრცის გახსნა და ასე შემდეგ.
- როგორც აღვნიშნე, პრობლემა იყო, რომ არ ვიცოდით ღვინო, განსაკუთრებით, ქვევრის ღვინო და სწორედ ამიტომ ვიზრუნეთ განათლების მიღებაზე. დავიწყეთ ქვევრსა და ქვევრის ღვინოზე ისტორიული და ეთნოგრაფიული მასალების მოძიება. პარალელურად, ვმუშაობდით საკუთარ თავზე - არსებობს ენოლოგიის წიგნი, ფრანგული გამოცემა, რომელიც დღესაც ჩვენი სამაგიდო წიგნია. რაც იქ არის აკადემიური ინფორმაცია ღვინოზე, ყოველთვის ვუსადაგებდით ჩვენს ქვევრსა და ქვევრის ღვინოს, ვავლებდით პარალელებს, ვინიშნავდით და შემდგომ პრაქტიკაშიც გადაგვქონდა. გარკვეული წლების შემდეგ მივხვდით, რომ ქართველებს ქვევრი და ქვევრის ღვინო საკანონმდებლო დონეზე აღიარებული არ გვქონია. ამან გაგვაკვირვა, მაგრამ კვლევები, მასალების მოძიება კვლავ გავაგრძელეთ. საბოლოოდ მივხვდით, რომ ჩვენ ეს უნდა გაგვეკეთებინა და ქვევრის ღვინო მეცნიერულად უნდა შეგვესწავლა. ამასობაში კომპანია მოძლიერდა, ცნობილი გახდა და დაგვებადა აზრი, ქვევრისა და ქვევრის ღვინის მუზეუმი გაგვეკეთებინა.
მოგეხსენებათ, ღვინო არის ბოლო პროდუქტი, მაგრამ რა არის პირველადი ნედლეული? ყურძენი. ყურძენს აუცილებლად უნდა ნერგი, ვაზი, ნიადაგსაფარი, ბუნებრივი კლიმატური პირობები. როცა ადამიანი მეღვინეობას იწყებს და ღვინის ჩამოსხმაზე აქვს პრეტენზია, ყველაფერი ფუნდამენტურად უნდა შეისწავლოს. უნდა დაიწყოს ნიადაგიდან, კლიმატიდან, უნდა იცოდეს რა არის ნერგი, ძირი, საძირე, კვირტი, სადედე კვირტი, დამყნობა, ვაზის ფილოქსერა, შემდეგ უკვე როგორ ხდება ვაზის ფორმირება, ვენახის გაშენება ძველი ტრადიციული მეთოდებით, თანამედროვე ტექნოლოგიებით და საბოლოოდ უკვე მივდივართ უკვე ყურძენთან, მტევანთან. აქ უნდა ვიცოდეთ მისი მორფოლოგია.
უნდა აღინიშნოს, რომ მე-19 საუკუნემდე ქართველებს მხოლოდ 2 ტიპის ღვინო გვქონდა - იმერული ტიპის და კახური ტიპის ღვინო. დასავლეთში, ადგილობრივი ჯიშებიდან გამომდინარე, იყო წესი, რომ უნდა მომხდარიყო 10, 15, 30% დურდოს დამატება მადუღარ ტკბილზე, ხოლო აღმოსავლეთ საქართველოში დურდოს დამატება 100%-ით ხდებოდა. მხოლოდ კახური ტიპის ღვინის შენარჩუნება მოხდა ამ საუკუნეში, იმერული ტიპის კი ამოვარდა. სწორედ ამიტომ მოხდა, რომ „იუნესკომ“ აღიარა ქვევრში ღვინის დაყენების ტექნოლოგიური პროცესი, რომელიც ჩვენ შევინარჩუნეთ და შეიტანა არამატერიალურ კულტურულ მემკვიდრეობათა ნუსხაში. კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი მომენტი, რომელიც ბაზარზე ჩვენი ღვინის წარმატებულად რეალიზაციას განაპირობებს, ეს არის 3 ძირითადი ფაქტორი: ზონა, ჯიში და ჭურჭელი. ჩვენ ჭურჭელს არ ვცვლით, ჯიშსა და ზონას - ნაფარეულის მიკროზონას ვიცავთ, რაც შეეხება ტექნოლოგიურ პროცესს, წარვმართავ ისე, რომ არ ვიყენებთ კულტურულ საფუარს, ანუ ალკოჰოლურ დუღილს წარვმართავთ ველური საფუვრის საშუალებით, რაც საკმაოდ რთული პროცესია.
დღეს ჩვენი ღვინო წარმატებით იყიდება ამერიკაში, ინგლისში, გერმანიაში, საფრანგეთში, შვედეთი, ნორვეგიაში, ჩინეთში, მაგრამ არ გვაქვს დაბალფასიანი ღვინოები. ბიზნესს თვალი არ უნდა მოვუხუჭოთ, პრობლემა თაროზე არ უნდა შემოვდოთ, თუმცა არის მეორე მომენტიც - ყოველთვის ნაბიჯი უნდა გადავდგათ, ახალი უნდა ვეძიოთ, ერთ ადგილზე გაჩერება არ შეიძლება. ჩვენი ბიზნესიც ასე განვითარდა.
