საქართველო იმ გამონაკლის ქვეყნებს ეკუთვნის, სადაც მომავალი ექიმები რეზიდენტურის ეტაპზე სამედიცინო პრაქტიკაში ფულს თავისი ჯიბიდან იხდიან. შრომის პარალელურად, სწავლის გადასახადზე ზრუნვა ბევრისთვის გადაულახავი პრობლემაა, რის გამოც მომავალი ექიმები მასობრივად ანებენენ თავს პრაქტიკას, ან სწავლას საზღვარგარეთ აგრძელებენ. ბევრი სამედიცინო სფეროსაც ტოვებს.
რეზიდენტურის ეტაპი რომელიმე ერთ-ერთ საექიმო სპეციალობაში მომზადებასა და დახელოვნებას გულისხმობს. მაგალითად, თუკი მედიცინის სტუდენტს უნდა, კარდიოლოგი, ნეფროლოგი ან ნეიროქირურგი გახდეს, რეზიდენტურის ეტაპზე შესაბამის პროგრამას ირჩევს.
საქართველოში რეზიდენტურის ორი - სახელმწიფო და კერძო პროგრამები არსებობს. ორივეგან სწავლა ფასიანია და მიმართულების მიხედვით 2-დან 6 წლამდე გრძელდება. განსხვავება რეზიდენტურის საფასურშია, სახელმწიფო პროგრამები თვეში 150-200 ლარი ღირს, კერძო რეზიდენტურაში სწავლა კი ორჯერ ან მეტჯერ უფრო ძვირია. ესეც მიმართულებასა და კლინიკაზეა დამოკიდებული.
28 წლის ალექსანდრე ბარბაქაძემ კერძო რეზიდენტურაში გულ-სისხლძარღვთა ქირურგიის მიმართულებაზე წელიწად-ნახევრის სწავლის შემდეგ ერთი თვის წინ რეზიდენტურა შეწყვიტა. ეს პროგრამა 5-წლიანია. ალექსანდრე ყოველთვიურად სწავლაში 300 ლარს იხდიდა.
ალექსანდრესთვის არც სამედიცინო უნივერსიტეტში ჩაბარება და არც სწავლის შეწყვეტის გადაწყვეტილება არ ყოფილა სპონტანური. მიუხედავად დიდი სურვილისა და მრავალწლიანი ძალისხმევისა, ექიმი გამხდარიყო, ბოლოს ენთუზიაზმი აღარ ეყო.
სრულად წაიკითხეთ „რადიო თავისუფლების“ ვებგვერდზე.
