"სოციალურმა ქსელმა, ჩვენი დროის ამბივალენტურმა სარკემ, კვლავ უმძიმესი საფიქრალი მომიგდო. შემხვდა ფოტო, ერთი შეხედვით ბანალური, თუმცა თავის არსში ჩვენი ეპოქის ტრაგიკული მანიფესტი: 65 წლის მამაკაცი, კურიერის ბრენდირებული ჩანთით, რომელსაც, როგორც წარწერა გვამცნობს, მძიმე ფიზიკური შრომით სიდუხჭირიდან გამოჰყავს ოჯახი," - წერს ეკონომისტი ირაკლი ყიფიანი სოციალურ ქსელში და აქვეყნებს შემდეგ ფოტოს
ის ვრცელ პოსტში ცდილობს ახსნას სისტემური ნაკლოვანება, იდეოლოგია, რომელმაც, მისივე თქმით, ეკონომიკა აქცია კერპად და „თავისუფალი ბაზრის“ უხილავი ხელი – წარმართულ ღვთაებად. ყიფიანის შეფასებიტ, ამ სისტემის ერთადერთი მამოძრავებელი ძალა არის მოგება, ერთადერთი საზომი – ეფექტიანობა. და ეკონომისტისთვის გაუგებარია, ამ დაუნდობელ მექანიზმში სად არის ადამიანი? სად არის მოხუცი, სად არის სნეული, სად არის სუსტი?
ირაკლი ყიფიანის პოსტს უცვლელად გთავაზობთ:
"სოციალურმა ქსელმა, ჩვენი დროის ამბივალენტურმა სარკემ, კვლავ უმძიმესი საფიქრალი მომიგდო. შემხვდა ფოტო, ერთი შეხედვით ბანალური, თუმცა თავის არსში ჩვენი ეპოქის ტრაგიკული მანიფესტი: 65 წლის მამაკაცი, კურიერის ბრენდირებული ჩანთით, რომელსაც, როგორც წარწერა გვამცნობს, მძიმე ფიზიკური შრომით სიდუხჭირიდან გამოჰყავს ოჯახი.
პირველი რეაქცია, რომელსაც თანამედროვე, ჰუმანიზმს მოკლებული საზოგადოება გვთავაზობს, არის ცრუ აღფრთოვანება: „ყოჩაღ, ბაბუ!“, „აი, ღირსეული შრომა!“... ეს გახლავთ სულიერი სიბეცისა და მორალური ღერძის სრული ატროფიის ნიშანი. აქ გასახარი და საამაყო არაფერია.
ეს არის ჩვენი კოლექტიური სირცხვილი. ეს არის ვერდიქტი, რომელიც ჩვენმა ე.წ. „თავისუფალმა სამყარომ“ გამოუტანა საკუთარ თავს.
მოდით, ნუ შეგვეშინდება და სიტყვებს თავის სახელს დავარქმევთ. ის, რასაც ჩვენ ვუყურებთ, არ არის „ღირსეული შრომა“.
ეს არის ღირსების სისტემური დევალვაცია. ეს გახლავთ ცივილიზაციური გაკოტრების უტყუარი მოწმობა; რეალობა, სადაც ადამიანი, რომელსაც უკვე მოხდილი აქვს თავისი ვალი საზოგადოების წინაშე და ახლა პატივსა და დამსახურებულ მოსვენებას უნდა იმკიდეს, პირწმინდად დაყვანილია ბიოლოგიური გადარჩენის დონეზე — პირდაპირი დადასტურება იმ სოციალ-დარვინისტული მტაცებლობისა, რასაც ეს სისტემა „თავისუფლებად“ ასაღებს.ის სისტემა, რომელსაც დღეს ასე ამაყად ვუწოდებთ „კაპიტალიზმს“ და „ლიბერალურ თავისუფლებას“, თავის ფუნდამენტში ანტიჰუმანური და რაც მთავარია, ანტიქრისტიანულია. ეს არის იდეოლოგია, რომელმაც ეკონომიკა აქცია კერპად და „თავისუფალი ბაზრის“ უხილავი ხელი – წარმართულ ღვთაებად. ამ სისტემის ერთადერთი მამოძრავებელი ძალა არის მოგება, ერთადერთი საზომი – ეფექტიანობა. და ამ დაუნდობელ მექანიზმში სად არის ადამიანი? სად არის მოხუცი, სად არის სნეული, სად არის სუსტი?
ისინი ამ სისტემისთვის ბალასტია. ხარჯი. „არაკონკურენტუნარიანი ელემენტი“.ეს გახლავთ თომას ჰობსის ფილოსოფიის პირქუში ტრიუმფი – Bellum omnium contra omnes (ყველას ომი ყველას წინააღმდეგ), ოღონდ ამჯერად არა პირველყოფილ, არამედ კორპორაციულ-საფინანსო მდგომარეობაში. ეს არის სოციალური დარვინიზმი, სადაც „ბუნებრივი გადარჩევის“ როლს საკრედიტო რეიტინგი და საბანკო ანგარიში ასრულებს.ჩვენ, ქართველები, ხომ თავს ვიწონებთ ჩვენი ტრადიციებით? გავიხსენოთ, რას ნიშნავდა ქართულ, ტრადიციულ, მართლმადიდებლურ ოჯახში უხუცესი. ის არ იყო „პენსიონერი“ – ესეც კი საბჭოთა ბიუროკრატიული ტერმინია. ის იყო პატრიარქი, ოჯახის თავი, სიბრძნის დაუშრეტელი წყარო და მორალური ავტორიტეტი. მისი პატრონობა და პატივისცემა იყო არა უბრალოდ ვალდებულება, არამედ უწმინდესი პრივილეგია. მისი სიტყვა იყო კანონი, მისი ლოცვა – ფარი.რა შემოგვთავაზა „პროგრესმა“ ამის სანაცვლოდ? ატომიზებული ოჯახები, სადაც თაობებს შორის კავშირი გაწყვეტილია და 65 წლის პატრიარქის ადგილი 65 წლის კურიერმა დაიკავა, რომელიც სმარტფონის აპლიკაციის მონაა. ჩვენ გავცვალეთ სულიერი იერარქია ბაზრის სასტიკ ჰორიზონტალზე.მოდით, ამ მოვლენას შევხედოთ უმაღლესი, სულიერი პრიზმიდან – მართლმადიდებლური სოციალური სწავლების ჭრილიდან. რასაც ჩვენ ვხედავთ, ეს არის ვერცხლისმოყვარეობის ცოდვის ინსტიტუციონალიზაცია. ეს არის მამონას კულტის საყოველთაო გავრცელება.მაცხოვარი პირდაპირ და ცალსახად გვაფრთხილებს: „ვერ ხელ-ეწიფების ღმრთისა მონებად და მამონასა“ (მათე 6:24). შეუძლებელია ერთდროულად ემსახურო ღმერთს და სიმდიდრეს. ჩვენმა ცივილიზაციამ კი სწორედ ეს უკანასკნელი აირჩია თავის ღმერთად.
სისტემა, რომელიც 65 წლის ადამიანს აიძულებს, ლუკმა-პურისთვის ზურგით ათრიოს მძიმე ტვირთი, არის სისტემა, რომელიც მამონას ემსახურება.ეს არის სამყარო, სადაც სახარებისეული მდიდარი და ლაზარე ყოველდღიურობად იქცა. ჩვენ ვართ ის მდიდარი, რომელიც ნადიმობს, იცვამს პორფირსა და ბისონს, ჩვენს კართან კი წვანან ლაზარეები – ეს 65 წლის კურიერები, პენსიონერები, სოციალურად დაუცველები – და ჩვენი ნადიმის ნარჩენებს ელოდებიან. წმინდა მამები, განსაკუთრებით კი იოანე ოქროპირი, დაუნდობლად ამხელენ ასეთ სოციალურ უთანასწორობას, არა როგორც უბრალოდ ეკონომიკურ პრობლემას, არამედ როგორც მძიმე სულიერ დანაშაულს, როგორც მოყვასის სიყვარულის მცნების პირდაპირ უგულებელყოფას.
სად არის ეკლესიის ხმა? სად არის ჩვენი, როგორც ქრისტიანების, პასუხისმგებლობა? ჩვენი მისია არ არის მხოლოდ ამ ფოტოზე გულის აჩუყება და სოციალურ ქსელში აღშფოთების გამოხატვა. ჩვენი მოვალეობაა, ვამხილოთ ის სისტემა, რომელიც ადამიანს ფუნქციად და რესურსად აქცევს.ეს 65 წლის მამაკაცი, თავისი მძიმე ტვირთით, სინამდვილეში ჩვენი კოლექტიური ცოდვების ტვირთს ატარებს. ის არის მდუმარე შეხსენება იმისა, რომ „პროგრესი“, რომელიც ღირსებას ფეხქვეშ თელავს, სინამდვილეში რეგრესია; რომ „თავისუფლება“, რომელიც მოხუცს მონობისთვის წირავს, ყველაზე საშინელი ტირანიაა.
დიახ, ეს ფოტო ჩვენი სულიერი სარკეა. მაგრამ ის, რასაც იქ ვხედავთ, ერთი კაცის ტრაგედია კი არ არის, არამედ მთელი ეპოქის სულიერი კატასტროფის უტყუარი დიაგნოზი. ეს არის ჩვენი კოლექტიური განდგომილების ხატი; ჩვენი მორალური ლეთარგიის, ჩვენი გაცნობიერებული კომპრომისის შედეგი.ამიტომ, დროა დავსვათ არა უბრალოდ ფუნდამენტური, არამედ საბოლოო, ესქატოლოგიური კითხვა:კიდევ რამდენი შებღალული ღირსება, კიდევ რამდენი კურიერის ზურგჩანთიანი გოლგოთა უნდა ვიხილოთ, სანამ საბოლოოდ გავიაზრებთ იმას, რასაც წმინდა მამები დაუღალავად გვიქადაგებდნენ? — რომ ცივილიზაცია, რომელიც თავის უხუცესებს მამონას კერპს სწირავს მსხვერპლად, სულიერად უკვე მკვდარია. და რომ სამყარო, რომელიც მოგების დაუნდობელ, ცივ ლოგიკაზეა აგებული, სულაც არ არის „თავისუფალი სამყარო“... არამედ, ეს გახლავთ ჯოჯოხეთის ყველაზე დახვეწილი და სრულყოფილი არქიტექტურა დედამიწაზე?" - წერს ირაკლი ყიფიანი სოციალურ ქსელში
