განქორწინება საკმაოდ კომპლექსური საკითხია ოჯახის ყველა წევრისთვის, თუმცა ყველაზე რთულად ის ბავშვებს გადააქვთ. ბავშვს ხშირად უჭირთ იმის გაცნობიერება, თუ რატომ შორდებიან დედა და მამა, რატომ აღარ შეუძლიათ მათ ერთად ცხოვრება.
საქართველოში განქორწინების შემდეგ ბავშვის მიკუთვნების საკითხი ინდივიდუალურად წყდება და მშობელთა თანასწორუფლებიანობის პრინციპი მოქმედებს. მიუხედავად ამისა, ბავშვს უმეტესად დედას აკუთვნებენ ხოლმე და მამას კვირის განმავლობაში მხოლოდ 2 დღე აქვს მისი წაყვანის უფლება. ბავშვის ნახვის უფლებით შეუძლიათ ისარგებლონ ოჯახის სხვა წევრებმაც, მათ შორის, ბებიამ და პაპამ.
როგორ წყდება განქორწინების დროს ბავშვის მიკუთვნების საკითხი, ამის შესახებ გადაცემაში „ბიზნესი და სამართალი“ ნინო ლიპარტიასთან ერთად თბილისის სააპელაციო სასამართლოს მოსამართლე შორენა წიქარიძე საუბრობს.
წიქარიძის თქმით, სასამართლო ყოველთვის ბავშვის ინტერესებიდან გამომდინარე მოქმედებს. მშობელს ნახვის საათები გამოყოფილი აქვს მაშინაც, როცა მას სასამართლოსთვის ამ პრეტენზიით არ მიუმართავს.
„ბავშვის საცხოვრებელი ადგილის გადაწყვეტა საკმაოდ მტკივნეული და პრობლემატური თემაა. სარჩელის შემოტანა ორივე მშობელს შეუძლია. როგორც წესი სარჩელი იმ მშობელს შემოაქვს, რომელთანაც ბავშვი ცხოვრობს. არის შემთხვევა, როცა ერთ სარჩელზე მიბმულია მეორე სარჩელი. ანუ, ერთ მშობელს შემოაქვს სარჩელი ბავშვის ბინადრობასთან დაკავშირებით და მერე მშობელსაც ზუსტად იგივე მოთხოვნები აქვს. ამ შემთხვევაში ორივეს საცხოვრებელ პირობებს ვაფასებთ. დასკვნებთან დაკავშირებით მეურვეობის და მზრუნველობის ორგანო იღებს მონაწილეობას. ამ დროს ორივე მშობელს წარმომადგენლობითი უფლება შეჩერებული აქვს, საქმეში ასევე ჩართულია ბავშვის ადვოკატი.
თუ ერთ-ერთი მშობელი ფსიქოლოგიურ ძალადობაზე მიუთითებს შეიძლება ფსიქოლოგმაც მიიღოს მონაწილეობა მსგავსი კატეგორიის საქმეში. როცა ბავშვი რამდენიმე თვისაა, მაშინ აუცილებელია მას დედასთან ან იმ მშობელთან, რომელთანაც იზრდებოდა, კონტაქტი ჰქონდეს. თუ ბავშვი არის შედარებით დიდი, განსაკუთრებით მაშინ თუ მას შეუძლია გადმოსცეს თავისი განცდები და ემოციები, ამას ვისმენთ და დიდ ყურადღებას ვაქცევთ.
10-იდან 16- წლამდე ბავშვებთან დაკავშირებით პრაქტიკულად შესაძლებელია გავიზიაროთ მათი მოსაზრება და ხშირ შემთხვევაში ასეც ვიქცევით. ხშირ შემთხვევაში ისინი არგუმენტირებულად ასაბუთებენ, რატომ უნდათ დედასთან ან მამასთან. ისეც ხდება, რომ შეიძლება დავაკმაყოფილოთ ერთი მშობლის მოთხოვნა და ამასთანავე, მიუხედავად იმისა რომ მას მოთხოვნა არ ჰქონია, მასაც განვუსაზღვროთ ურთიერთობის წესი. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია და ამით ვაბალანსებთ იმას, რომ ბავშვს ორივე მშობელთან უწყვეტი კავშირი ჰქონდეს. ეს პროცედურა მაშინაც ტარდება, თუ ბავშვი მასთან არ ცხოვრობს და მაშინაც, თუ მშობელი ფინანსურად არასტაბილურ მდგომარეობაშია და ალიმენტს არ იხდის“,- ამბობს შორენა წიქარიძე.
ქრისტინა კვაჭანტირაძე
