დღეს 9  აპრილის ტრაგედიიდან 31 წელი შესრულდა.ამ დღეს, გამთენიისას, საბჭოთა კავშირის შეიარაღებული ძალების ნაწილებმა თბილისში, რუსთაველის გამზირზე, მშვიდობიანი საპროტესტო აქცია დაარბიეს, რასაც 21 ადამიანის სიცოცხლე შეეწირა. „კომერსანტმა“   2019 წლის ნოემბერში ჩაწერა ქალი, რომელიც 1989 წლის აპრილის აქციებში იღებდა მონაწილეობას  და დღეს აღარავის ახსოვს.

2019 წელი. 22 ნოემბერი 

„დღეს, რომ 9 აპრილი იყოს პირველი, ვინც ყველას გაახსენდებოდა თავისუფლების სიმბოლოდ ქცეული უსინათლო მომღერალი, ლეილა ვეფხვაძე იქნებოდა. თუმცა, დღე 9 აპრილია არ არის და შესაბამისად ქალი, რომელიც 1989 წლის აპრილის აქციებში იღებდა მონაწილეობას აღარავის ახსოვს.

პატარა დინამიკი, მიკროფონი და მეტრომანი -ეს ლეილა ვეფხვაძის მთავარი ატრიბუტია, ატრიბუტი რომელიც 9 აპრილის გმირს არსებობაში ეხმარება. იმისათვის, რომ ახალგაზრდა ქალი გადარჩეს, დილიდან საღამომდე თბილისის მეტროპოლიტენში იკარგება, მეტროპოლიტენშივე იკარგება მისი სიმღერაც და ხმაც.

სიმღერა ლეილა ვეფხვაძი, ოჯახის ერთადერთი შემოსავალია. ვაგონ- ვაგონ სიარულში გამომუშავებული თანხა 4 სულიან ოჯახს უნდა ეყოს. მეტროს მომღერალი ამბობს, რომ წლებთან ერთად ბრძოლის ძალა დაკარგა. მთელი დღის განმავლობაში ლეილამ მიწისქვეშ გადაადგილება, რომ შეძლოს ტკივილგამაყუჩებლებს სვამს. მეომარი ქალი გვიყვება, რომ მეტროში სიმღერამ ერთის მხრივ მისი სიცოცხლე გადაარჩინა, თუმცა, გაანადგურა მისი ჯანმრთელობა.

„მეტროში გატარებულმა წლებმა ჯანმრთელობა ძალიან დამიზიანა. მიწისქვეშ გატარებულმა ყოველმა დღემ დამიავადა სახსრები. დღეს გამაყუჩებლის დალევის გარეშე გადაადგილება ძალიან მიჭირს. პარალელურად, სმენის პრობლემები დამეწყო, რასაც ბოლოს გულის პრობლემებიც დაემატა“,- ამბობს ლეილა ვეფხვაძე.

ის წლებია ქირით ცხოვრობს, ამბობს, რომ ყველაზე მეტად ეშინია იმის, რომ მის შვილთან და მცირეწლოვან შვილიშვილთან ერთად ღია ცის ქვეშ არ დარჩეს. ვერც ერთი ხელისუფლების პირობებში ქვეყნის მცველმა ქალმა, საკუთრი საცხოვრებელი ვერ მიიღო. ვერც ერთი ხელისუფლების პირობებში ვერ გაუმჯობესდა ლეილა ვეფხვაძის სოციალურ-ეკონომიკური მდგომარეობა.

„სამწუხაროდ, წლებია არაფერი შეცვლილა, ისევ მეტროში ვმღერი და ისევ ვითხოვ მოწყალებას. ისევ ქირით ვცხოვრობ, თუმცა, ქირის გარკვეულ ნაწილს გამგეობა მიხდის, მაგრამ ეს ამ მთავრობის დამსახურება არ არის. საცხოვრებელი პირობები ყოველწლიურად მიუარესდება, რადგან ხშირად მიწევს ბინის გამოცვლა. სამწუხაროდ, უარესობისკენ არც მოსახლეობის მდგომარეობა შეიცვალა, შემცირდა მოწყალებით შეგროვებული თანხის რაოდენობა, მაგრამ ამაში ხალხს ვერ დავადანაშაულებ, რადგან არც მათ აქვთ სახსრები. რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია ვგრძნობ, რომ მათი დამოკიდებულება ჩემს მიმართ არ შეცვლილა. პირადად, მე ვიყავი იმის მომხმარე, რომ „ქართული ოცნება“ მოსულიყო ხელისუფლებაში, მაგრამ არ გაგვიმართლდა იმედები. არცერთი ხელისუფლების დროს ჩვენს ქვეყანაზე რეალურად არავის უზრუნია, არავის უცდია ხალხისთვის და ქვეყნისთვის ნორმალური პირობები შეექმნა, არ გამოჩნდა ადამიანი, რომელსაც ქვეყანა ნამდვილად ეყვარება, ესაა ჩვენი მთავარი პრობლემა“, -ამბობს ლეილა ვეფხვაძე.

ლეილა ვეფხვაძე „კომერსანტთან“ ქვეყანაში ბოლოს განვითარებულ მოვლენებზე ამახვილებს ყურადღებას და ამბობს, რომ მიტინგებზე აღარ დადის. დარბევის არ ეშინია, უბრალოდ, რწმენა დაკარგა. აცხადებს, რომ ამ დრომდე ვერ ხედავს იმ საქართველოს, რომლის გამოც 1989 წელის 9 აპრილს იბრძოდა. დღეს კი გაბრაზებულია, გაბრაზებულია იმ ხელისუფლებაზე, რომელიც მოსახლეობას ატყუებს და მხოლოდ საკუთარ კეთილდღეობაზე ზრუნავს.

„უცნაური იცით რა არის? ახლა აქციაზე არ წავსულვარ, არა იმიტომ, რომ მეშინია, იმიტომ რომ რწმენა აღარ მაქვს. არ გამოვიდა ისე როგორც ვფიქრობდით, რისთვისაც 9 აპრილს სიცოცხლის ფასად ვიბრძოდით. სამწუხაროდ, ვერაფერს ვეღარ ვაკეთებ, ძალიან განვიცდი იმას,რომ რწმენა დავკარგე, ეს გამოწვეულია იმით, რომ ხალხზე რეალურად არავინ ზრუნავს. იშვიათი გამონაკლისის გარდა პოლიტიკოსები თავიანთ კეთილდღეობაზე ზრუნავენ. მოსახლეობაზე არავინ ფიქრობს, არადა მათ ჩვენ ვირჩევთ, იმისთვის, რომ ხალხს და ქვეყანას ემსახურონ, ძალაუფლების მქონე პირებს კი ეს არ აქვთ გათავისებული. რამდენი მთავრობა შეიცვალა და ვერ ვნახე ვერცერთი პოლიტიკოსი, რომელიც თავის მოვალეობას პირნათლად შეასრულებდა. ჩვენ ვაკეთებთ ცუდსა და ძალიან ცუდს შორის არჩევანს. გამოუვალ მდგომარეობაში ვართ და ამის გამო ვცდილობთ რაღაც სიახლეს მოვეჭიდოთ, რომელიც ბოლოს არ ამართლებს“, - აცხადებს ლეილა ფეხვაძე.

ქალი რომლის ხმაც მიწის ზევით არავის ესმის, ახლა 2020 წლის 9 აპრილს ელოდება, ელოდება იმ იმედით, რომ ისევ გაახსენდებათ, ისევ მიაკითხავენ, ისევ მიიყვანენ 9 აპრილის მემორიალთან, ყოველ წელს ერთი და იგივე კითხვა, ერთი და იგივე პასუხი. დადგება 10 რიცხვი და ქვეყნის მცველი ქალი, რომლის ხმაც საბჭოთა არმიამ ვერ ჩაახშო, გაქრება თითქოს აღარ არსებობს და ისევ დაიწყება ყოველდღიური რუტინა, მეტრო, დინამიკი,მიკროფონი, ტკივილგამაყუჩებელი...

ბაჩო ადამია