“საზოგადოების ინდიფერენტულობა გასაოცარია ამ საკითხთან დაკავშირებით. აუცილებელი ხომ არ არის რომ რაღაც საშინელება მოხდეს ქვეყანაში. მნიშვნელოვანია გავიაზროთ როგორ ვუყურებთ განათლების სისტემას ქვეყანაში. როგორც საზოგადოებრივ სიკეთეს თუ როგორც ბიზნესს.  საზოგადოება ამაზეც არ ვართ შეთანხმებული,” - ასე ეხმაურება “კომერსანტთან” განათლების სფეროს სპეციალისტი თამარ მოსიაშვილი პარლამენტის ახალ კანონპროექტს, რომლის მიხედვითაც მოსწავლე, რომლის მშობელიც კერძო სკოლაში სწავლის საფასურს ვერ გადაიხდის, მას საჯარო სკოლაშიც ვერ ექნება სწავლის გაგრძელების საშუალება.

„კერძო სკოლის უფლება მოვალეობა მოსწავლის მიმართ„ მუხლი 33-2-ში  წერია, რომ იმ შემთხვევაში თუ კერძო სკოლის მოსწავლის მშობელი სკოლის საფასურს არ ან ვერ გადაიხდის ერთი სემესტრის განმავლობაში, კერძო სკოლას შეეძლება მოსწავლეს სტატუსი შეუჩეროს _გარიცხოს. აქამდე კერძო სკოლას ამის საშუალება არ ჰქონდა, ანუ საგანმანათლებლო სერვისის მიწოდებაზე მას უარის თქმის უფლება არ ჰქონდა და მოსწავლეს სკოლას ვერ დაატოვებინებდა.

“საქართველოში არსებობს ახალი კანონების ან ცვლილებების შეტანის არც თუ ისე კარგი ტრადიცია. პრაქტიკულად ეს პარლამენტს არ აძლევს საშუალებას, რომ სპეციალისტებთან მოსაზრებები გაცვალოს ან მათგან მიიღოს კონსულტაციები. სამი წლის წინ საუბარი იყო, რომ უნდა დაწყებულიყო საკითხის მოკვლევის პროცედურები, რაც საშუალებას მისცემდა სპეციალისტებს მწვავე საკითხთან დაკავშირებით  საკუთარი პოზიციები პარლამენტისთვის გაეგზავნათ. მიკვირს,  რომ ამ საკითხის მოკვლევა ისე დაიწყო, რომ მსგავს პროცესებს ადგილი არ ჰქონია. იმედი მაქვს,  რომ გახსნიან არხს და შეგვეძლება მსგავს საკითხებზე პოზიციების დაფიქსირება.

ახალი კანონპროექტის შინაარსს აქვს ორი განზომილება- პირველია კერძო სკოლის ფინანსური ინტერესი და მეორეა ბავშვთა უფლებები. კერძო სკოლები მრავალი წელია ჩივიან, რომ როდესაც მშობელი ვერ იხდის შვილის სწავლის საფასურს, სკოლები ვერ ახერხებენ ამ თანხის ამოღებას. მეორეს მხრივ, მშობლები რომლებიც ამ გადასახადს ვერ იხდიან და შვილის გადაყვანა სურთ, პრობლემის წინაშე დგებიან და სკოლა მათ საბუთებს არ აძლევს. შესაძლოა ამ კანონპროექტის მიზანი ამ ორ საკითხზე რეაგირება იყო , მაგრამ ვის სასარგებლოდ? ერთი მნიშვნელოვანი მდგენელი, რომელიც საკანონმდებლო ჩარჩოს მიღმა რჩება ისაა, რომ გვავიწყდება ქვეყნის პატარა მოქალაქე.რა ფსიქოლოგიური სტრესი ექნება ბავშვს, როდესაც მშობლის უსახსრობის გამო სკოლის დატოვება მოუწევს.

დღეს ზოგადსაგანმანათლებლო დაწესებულებებისთვის, ზოგიერთი კერძო სკოლისთვის, ეს საქმე ბიზნესია, ანუ მოგებაზე ორიენტირებული პროცესი, რაც თავდაყირა აყენებს განათლების ღირებულებას. როდესაც ბავშვი სკოლას დატოვებს, აღარ ექნება კონტაქტი თანატოლებთან, მერე რაღაც საშინელება მოხდება, საზოგადოება დაიწყებს ამ თემაზე მწვავე მსჯელობას, მაგრამ ახლაც ხომ შეიძლება ვიმსჯელოთ? ის კანონი, რომელიც პარლამენტში შევიდა, რამდენად იცავს ბავშვის უფლებებს - განმარტავს თამარ მოსიაშვილი.