მოკლევადიანი ყარაბაღის ომი არა მხოლოდ მოსკოვის მთავარი მოკავშირის, არამედ პუტინის რეჟიმის მძიმე მარცხით დასრულდა. ამ ჭეშმარიტებას ვერ გადაფარავს რუსული სამთავრობო პროპაგანდა, რომელიც დღეს რუსი ჯარისკაცების მიერ კავკასიაში მშვიდობის მოტანაზე მღერის. ვერანაირ მშვიდობას მიღწეული შეთანხმება ვერ მოიტანს - უკეთეს შემთხვევაში ეს დროებითი ზავი იქნება.
პუტინის, ერდოღანის, ალიევის და პაშინიანის შეთანხმება, მხოლოდ ეტაპია მთიანი ყარაბაღის მთლიანად აზერბაიჯანის კონტროლის ქვეშ გადასვლის და ამ რეგიონიდან სომხების სრული გაძევების გზაზე.
პრემიერ-მინისტრმა ნიკოლ პაშინიანმა გულწრფელად განაცხადა - სომხეთი აზერბაიჯანთან ომისთვის მზად არ იყო და გარკვეულ ეტაპზე ერევანს „სამობილიზაციო პრობლემა გაუჩნდა“ - ადამიანურ ენაზე ეს ნიშნავს „ხალხი საომრად არ მიდიოდა“. მაგრამ ერევანი - მოსკოვის მთავარი მოკავშირეა. თუ რუსეთის დაზვერვამ მოსალოდნელი თავდასხმის შესახებ იცოდა - სომხეთი რატომ არ გააფრთხილა? მეტიც, პუტინმა ალიევს რატომ არ მიანიშნა - „ვიცით თქვენ რასაც აპირებთ - კარგად დაფიქრდით, სანამ ომს დაიწყებთ“? გამოდის რომ მოსკოვმა ან არაფერი არ იცოდა, ან სომხეთს უღალატა.
არასერიოზულია ვერსია, რომ პუტინი ალიევს გაურიგდა იმისთვის, რომ ურჩი პაშინიანი დაესაჯა. თუმცა, ასეც რომ იყოს, მოსკოვი აქ ძალიან ცუდად გამოიყურება. გამოდის, რომ პუტინი პირადი ბოღმის გამო თავისი მთავარი მოკავშირე გაწირა. ეს სამარცხვინო საქციელია, თუნდაც იმპერიული პოლიტიკის თვალსაზრისით.
სომხეთის განადგურების შემხედვარე, დღეს ბევრი ძლიერი გარე მოთამაშე, პირველ რიგში თურქეთი და ჩინეთი, გადაწყვეტენ რომ რუსეთის გავლენის სფეროში დღეს უკვე ომების მოსკოვის დაუკითხავად წარმოება და მოგებაც შეიძლება. ამიერიდან რუსეთის მხარდაჭერა უსაფრთხოების გარანტია არ არის. ასევე ნათელი გახდა რამდენად მოძველდა რუსული შეიარაღება, რომლითაც აღჭურვილია სომხეთის ჯარი, და რომელმაც თურქულ და ისრაელურ იარაღთან შერკინება პირწმინდად წააგო. როგორც ამბობენ სამხედრო ანალიტიკოსები, მე-20 საუკუნის ჯარმა 21-ე საუკუნის ჯართან ომი წააგო.
კრემლის გეოპოლიტიკური თამაშების შედეგად, ერდოღანის თურქეთი, თავისი ავტორიტარული რეჟიმით და გლობალური გეოპოლიტიკური ამბიციებით, მოვიდა კავკასიაში, რომელიც აქამდე რუსეთის უკანა ეზოდ ითვლებოდა. თურქების ამბიციებს სხვადასხვა ეპოქებში მეფეები, გენერალური მდივნები, ბოლოს კი ლიბერალი ელცინი თოკავდნენ. ოსმალო სულთანების ოცნება პუტინის დროს აღსრულდა - 10 ნოემბერს რუსეთმა რეგიონალური ზესახელმწიფოს სტატუსზე უარი ნებაყოფლობით თქვა. ამის მაჩვენებელია რუსეთის მოკრძალებული რეაქცია აზერბაიჯანელების მიერ რუსული სამხედრო ვერტმფრენის ჩამოგდებაზე.
კლასობრივად ახლო თურქული დიქტატურის ზეწოლის ქვეშ რუსი ჩინოვნიკები ხდებიან ისინი, ვინც სინამდვილეში არიან, შეშინებული ერთგული მონები, როლებსაც საკუთარი აზრი არ გააჩნიათ.
10 ნოემბრის ღალატი პოსტსაბჭოთა სივრცეზე დიდ ექოს გამოიწვევს, რევოლუციურ მინსკში, მუდამ რევოლუციურ ბიშკეკში, წინარევლოციურ კიშინიოვში, აღელვებულ თბილისში, გამდიდრებულ ტაშკენთში. უფრო სწორედ იქ სადაც აქამდე პოსტსაბჭოთა სივრცე იყო. დღეს ის უკვე არ არსებობს, ტყუილად პუტინს ნუ დაურეკავთ - უკეთესი იქნება პირდაპირ ნატოს მიმართოთ.
Snob.ru
თენგიზ აბლოთია