დედამიწის მეორე მხარეს, ცენტრალურ ამერიკაში, სადაც სულ ზაფხულია და საშუალო ტემპერატურა 17 დან 25 გრადუსამდე მერყეობს, ორი ძალიან ლამაზი ქვეყნა ესაზღვება ერთმანეთს. ერთის მოსახლეობა 5 მილიონია, მეორესი 6,5. ტერიტორიით პირველი, საქართველოზე ოდნავ პატარაა - 51 ათასი კვ კმ ფართობით, მეორე სამჯერ დიდი. დამოუკიდებლობა ერთად მოიპოვეს 1838 წელს, წარსულშიც ბევრი საერთო აქვთ და მე-20 საუკუნის 50-ანი წლებისთვის, ორივე ერთნაირად ღარიბი, აგრარული, ესპანურენოვანი ქვეყანა გახლდათ, ინდუსტრიულ ქვეყნებში ბანანის, ყავის და შაქრის ექსპორტით დაკავებული.

აი მერე კი რადიკალურად განსხვავებული განვითარების გზით წავიდნენ.

პირველმა, ამერიკასთან სტრატეგიული პარტნიორობა არჩია. არჩევნების გზით ხელისუფლებებს ცვლიდა, სასამართლო გაუშვა, დამოუკიდებელი ინსტიტუტები ააშენა. ამერიკული კომპანიები შემოიყვანა ქვეყანაში, საინვესტიცო გარემოზე ზრუნავდა და ამერიკულ ინვესტიციებს იზიდავდა, კორუფციას და ნეპოტიზმს ებრძოდა. დღეს ის ლათინური ამერიკის ყველაზე ძველი (70წლიანი) დემოკრატიაა.

მეორე ქვეყანამ, სამხედრო გადატრიალებიდან სამოქალაქო ომამდე, გავლენიანი ოჯახებიდან დიქტატორებამდე, ამერიკულ იმპერიალიზმთან ბრძოლაში და მარქსისტულ/კომუნისტურ მოძრაობებში, საბჭოთა კავშირთან და კუბასთან გაუგებარ სტრატეგიულ ურთიერთობებში გაატარა ათწლეულები.

როგორც ალბათ მიხვდით, პირველი ქვეყანა კოსტა რიკაა, მეორე - ნიკარაგუა.

დღეს კოსტა რიკის ეკონომიკა დივერსიფიცირებულია, აგრარული ქვეყნიდან, სამრეწველო და ტურისტულ ცენტრად ქცეული. მშპ - თითქმის ორი ჩვენხელა აქვთ, მსოფლიოში ყველაზე მწვანე და ეკო-მეგობრულია. თავისი გამოწვევებით, მაგრამ მთლიანობაში ძალიან კარგი ქვეყნა სადაც ხალხი ბედნიერია.

აი ნიკარაგუა კი, ლათინური ამერიკის ყველაზე ღარიბი ქვეყანაა, საიდანაც ხალხი გარბის. სადაც ისევ ტრადიცულ ბანანს, ყავას და შაქარს ყიდიან. ქვეყანა, რომელიც ამერიკაში გაქცეული დიასპორის ფულადი გზავნილებით (ჩვენზე ორჯერ მეტი) ირჩენს თავს, სადაც მოსახლეობის 70% სიღარიბის ზღვარზეა.

განსხვავება ორ ქვეყანას შორის, მხოლოდ ფიქტიური და რეალური არჩევნებია, შესაბამისად მმართველი და მმართველებია. — გიორგი ქადაგიძე