თუკი ჩამოსასხმელი ღვინის ხარისხი იქნება გაკონტროლებული რესტორნებში და ის არ იქნება ფალსიფიცირებული, გაბევრებული და გაზავებული, მაშინ ბაზარზე ყურძნის მოთხოვნა მაღალი იქნება და შესაბამისად გლეხისთვის ყურძნის გასაყიდი ფასი არ იქნება 80 თეთრი, არამედ მინიმუმ 2 ლარამდე ავა,“ - ყოფილი დეპუტატი ლევან კობერიძე კომერსანტთან რესტორნებში ღვინის ხარისხის კონტროლის არარსებობასა და საქართველოში მეღვინეობისა და მევენახეობის მთავარ პრობლემებზე კიდევ ერთხელ საუბრობს. ამჯერად საქმე ეხება საქართველოში მთლიანობაში 100 მილიონ ლიტრამდე ღვინის მოხმარებას, რომელთაგან დიდი ნაწილი ფალსიფიცირებულია, ეს ყველაფერი კი საბოლოოდ გლეხის შრომას აუფასურებს.

როგორ უნდა გახდეს ყურძნის ფასი გლეხის შრომის ადეკვატური?  რა ძირითადი პრობლემები არსებობს დღეს ტრადიციულ მეურნეობაში და რა უნდა გააკეთოს ან არ უნდა გააკეთოს სახელმწიფომ იმისთვის, რომ გლეხისთვის ვენახის მოყვანას აზრი ჰქონდეს? საუბარია ჩამოსასხმელ ღვინოზე, რომლის მთავარ  ნედლეულს სწორედ საქართველოში უხვად მოყვანილი რქაწითელი წარმოადგენს. თუმცა რქაწითელის სიუხვე მაინც ვერ აანაზღაურებდა ღვინის იმ მოცულობას, რაც ყოველწლიურად საქართველოში მოიხმარება, რომ არა ამ ღვინის ე.წ. გაბევრება და ფალსიფიცირება. შესაბამისად, დეპუტატი ხაზს უსვამს, რომ ღვინის ხარისხის კონტროლის  გზით რქაწითელის ფასის გადარჩენა შეიძლება, თუმცა, დღემდე ამას არავინ აკეთებს.

„ჩამოსასხმელი ღვინის ხარისხის კონტროლთან დაკავშირებით წლიდან წლამდე ვერანაირ რეაგირებას ვერ ვხედავთ. ღვინის ხარიხსი უნდა გაკონტროლდეს რესტორნებში, სწორედ ამაზეა დამოკიდებული ყურძნის ფასი რა იქნება გლეხისთვის. ამ თემის არ მოგვარების გამო, სახელმწიფოს ბოლო 5 წლის განმავლობაში 300 -400 მილიონ ლარზე მეტი იქნება გადახდილი სახელმწიფო ბიუჯეტიდან სუბსიდირების სახით, რაც ჩემი აზრით აბსოლუტურად გაუმართლებელი ხარჯია. ამის მაგალითია ღვინის მწარმოებელი ქვეყნები, საფრანგეთი, იტალია, პორტუგალია - ამ ქვეყნებში ჭურჭლის შევსება რესტორნებში არის ლიცენზირებული საქმიანობა, ზოგან აკრძალულია ჩამოსასხმელად ღვინის გაყიდვა და იყიდება 50 ლიტრიანი ვაკუუმ პაკეტებით და ასე ხდება მიწოდება რესტორნებისთვის, ხოლო როდესაც ისხმევა საწარმოში, ის ღვინო ყველანაირ კონტროლს გადის. მეორე ვარიანტია, როდესაც ჩამოსასხმელი ღვინის ჭურჭლს კონტროლი ხდება. ღვინის სააგენტოს უნდა ჰქონდეს სპეციალური კონტროლის სამსახური, რომელიც დააკვირდება იმ ჭურჭლის შევსების პროცესსა და ხარისხს, საიდანაც ხდება  რესტორანში ღვინის რეალიზაცია. ფალსიფიცირება სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობაა, მაგრამ მე არ ამახსოვს ბოლო 10 წლის განმავლობაში ვინმეს გამოეყენებინოს ეს მუხლი.

მთლიანად საქართველოში, წელიწადში დაახლოებით 100 მილიონი ლიტრი ღვინის მოხმარება ხდება, აქედან 30-40 მილიონამდე მოიხმარება რესტორნებში და სხვა კვების ობიექტებში. მისი ხარისხის გაკონტროლება ჰპოვებს ასახვას ყურძნის ფასზე. მაგრამ ვიღაცას შეიძლება აწყობდეს სახელმწიფოს გამოყოფილ სუბსიდიებზე  ხელის მოთბობა და იყოს გარკვეული კანონდარღვევები. მეორე საკითხია ის, რომ ვიღაცას აწყობს, რომ ყურძნის საყიდელი ფასი იყოს იაფი, იმიტომ რომ სახელმწიფო საწარმო ყიდულობს მას საკონიაკე მასალად და ჰყიდის სხვა ქვეყნებში,“ - ამბობს ლევან კობერიძე.

ღვინის ხარისხის მთავარი განმსაზღვრელი რომ სწორად მოყვანილი და მოვლილი ვენახია, ამაში ახალი არაფერია, თუმცა როგორც ყოფილი დეპუტატი განმარტავს, დღეს საქართველოში ამ მხრივ მევენახეობა ფაქტობრივად მიძინებულია და მეღვინეს, რომელსაც კარგი ხარისხის ღვინის წარმოება სურს, თავად უწევს ვენახების გაშენება, რათა ის შესაბამისობაში მოიყვანოს სასურველ ღვინის ხარისხთან, რომელსაც ის აწარმოებს. ყველაზე მეტ კონტროლს კი თავდაპირველად სწორედ ეს დარგი საჭიროებს. 

„ხარისხის გამოსწორება იწყება ვენახიდან, ყველაზე დიდი პრობლემა აქ გვაქვს - არსებული ვენახების შემოწმება ახალი ვენახების კონტროლი, რამდენად სწორად ხდება მათი გაშენება. ბევრია ჰიბრიდული ჯიშები, რომელიც განსაახლებელია. მევენახეობა საქართველოში არის პრაქტიკულად მკვდარი, მთელი აქცენტი რატომღაც არის მეღვინეობაზე. სინამდვილეში კარგი მეღვინეობა ვერ იქნება ქვეყანაში, თუ იმ ქვეყანას არ აქვს ძლიერი მევენახეობა. ამის მაგალითია ნებისმიერი ევროპული წარმატებული ქვეყანა. ფრანგული ღვინო ეყრდნობა და ეფუძნება ძლიერ მევენახეობას, მევენახეები ადგენენ ყურძნის ფასს. თუ გვინდა ოდესმე ქართულმა ღვინომ კონკურენცია ამ ღვინოებს გაუწიოს, პირველი ნაბიჯი სწორედ მევენახეობის აღორძინება უნდა იყოს.  დღეს კარგ მეღვინეს ნამდვილად გაუჭირდება კარგი ყურძნის შეძენა. სწორედ ამიტომ უწევთ კომპანიებს თავად გააშენონ ვენახები და საკუთარი ღვინის ხარისხის შესაბამისად მოუარონ. ევროპულ ქვეყნებში კი მევენახეა მთავარი მდგენელი ყურძნის ფასისაც და ღვინის ხარისხისაც,“ - გვიყვება კობერიძე.