ინდოეთის დედაქალაქის დელის მერმა არვინდ კერჯივალმა აპრილის დასაწყისში განაცხადა, რომ მეგაპოლისი სამედიცინო პერსონალის მწვავე დეფიციტს განიცდის. ეს გარკვეულწილად წინასწარმეტყველება იყო. დღეს ინდოეთი ნამდვილი კატასტროფის ეპიცენტრშია და მედიკოსების აზრით, მალე ქვეყანის კლინიკებში თავისუფალი ადგილები არ იქნება. გარდა ამისა, ჯანდაცვის სისტემას სასწრაფო დახმარების მანქანები აკლიათ, ხოლო სასაფლაოებზე ადგილები არაა და ასევე სარიტუალო კოცონებისთვის შეშაც დეფიციტშია.
ოფიციალური ინფორმაციით, ყოველდღიურად ინდოეთში ასობით ათასი დაინფიცირება ფიქსირდება, თუმცა, ეს რიცხვები რეალობას არ ასახავენ. რა თქმა უნდა, დღევანდელი მთავრობის დადანაშაულება პანდემიურ კატასტროფაში ადვილიც არის და გარკვეულწილად საფუძლიანიც, როდესაც ქვეყანაში კორონავირუსი შემოვიდა, პრემიერ-მინისტრმა ნარენრდა მოდიმ მკაცრი კარანტინი შემოიღო, რომლისგანაც ყველაზე ღარიბი მოსახლეობა დაზარალდა.
თანაც მთავრობამ ქვეყნის მოწინავე მეცნიერებს და ექიმებს რჩევა არ ჰკითხა, კარანტინის გამოყენება ჯანდაცვის სისტემის გაძლიერებისთვის არც უცდია, ხოლო მისმა ადმინიასტრაციამ შემოსავლის წყაროს გარეშე დარჩენილ ადამიანებს არანაირი დახმარება არ გაუწია.
პირველი ტალღის დროს ინდოეთი დაინფიცირების მცირე დონით გამოირჩეოდა და ამის გამოყენების ნაცვლად მთავრობა კარგი შედეგებით ტრაბახობდა, მასობრივ რელიგიურ დღესასწაულებს ატარებდა და სპორტული შეჯიბრებები არ აკრძალა.
თუმცა, ის საშინელება, რომელმაც დღეს მთელი ინდოეთი მოიცვა, მხოლოდ ერთი ადამიანის ან მთავრობის უგნურობის შედეგი არაა, ეს ინდოელთა დღევანდელი თაობის საშინელი ზნეობრივი ვარდნის მაჩვენებელია.
საერთაშორისო საზომებით, ინდოეთი ჯანდაცვაზე არც თუ ისე ბევრს ხარჯავს, მაგრამ ქვეყნის სამედიცინო სისტემას ბევრი უპირატესობა აქვს. პირველ რიგში ძლიერი ექიმები და მსოფლიო მნიშვნელობის ფარმაცევტული მრეწველობა, რომელიც ხარისხიან და იაფ წამლებს და ვაქცინებს აწარმოებს. თუმცა, მთელი ეს ეროვნული სიმდიდრე არათანაბრად ნაწილდება მაღალი კლასის კერძო კლინიკებში მდიდარ ინდიელებს და ასევე მდიდარ უცხოელებს მკურნალობენ, სახელმწიფო საავადმყოფოები კი ღარიბებით სავსეა.
მდიდრებზე საუკეთესო მომსახურეობა ვრცელდება, ხოლო სახელმწიფო მედიცინა თითქმის არ ფუნქციონირებს. ისინი, ვისაც ფულის წყალობით ხარისხიან სამედიცინო მომსახურეობასთან წვდომა აქვთ, ცდილობენ არ შეიმჩნიონ, რომ მათსა და დანარჩენ ქვეყანას შორის უფსკრული სულ უფრო და უფრო იზრდება. შეძლებული ფენა საფულეებს და საბანკო ანგარიშებს ჩაჭიდებულია, დანარჩენებს კი წამლები და ჟანგბადი არ ჰყოფნით.
ტრაგედიისგან მზერის აცილება, რეალობისგან მოწყვეტა და საკუთარ ვიწრო სამყაროში დამალვა, ეს პოლიტიკური და ზნეობრივი არჩევანია. ამჟამინდელი ტრაგედია ნათლად ადასტურებს ინდოეთის ჯანდაცვის სისტემის არამდგრადობას და ეს მაშინ, როდესაც ერის კეთილდღეობა სოლიდარობაზე და ურთიერთთანაგრძნობაზეა დამოკიდებული. არავინაა უსაფრთხოდ მანამ, სანამ უსაფრთხოება არ იქნება უზრუნველყოფილი ყველასთვის.
შეძლებული ინდიელები მიიჩნევენ, რომ მათი ღარიბი თანამოქალაქეების გაჭირდვება მათი საქმე არაა, სწორედ ესაა ინდური კოვიდ-კატასტროფის მთავარი მიზეზი. დანარჩენი კი - მეორეხარისხოვანია.
theatlantic.com
თენგიზ აბლოთია
ინდოეთი
