მარშრუტი მინსკი-მოსკოვი-ვლადიკავკაზი-თბილისი- ბათუმი, ორი გიტარა, ორი ჩემოდანი და თითქმის 1 კვირა გზაში - აი ასე იმოგზაურეს თავიანთ დღევანდელ საცხოვრებელ ადგილამდე მუსიკოსმა დმიტრიმ და მუსიკის მასწავლებელმა ნადეჟდამ.
პირველად დმიტრი 2020 წლის 9 აგვისტოს მინსკში დააკავეს. მან 3 დღე ქალაქის მილიციის ერთ-ერთ განყოფილებაში გაატარა, შემდეგ კი რაიონ ჟოდინოში პოლიტიკური პატიმრებისთვის გათვალისწინებულ ციხეში განათავსეს. პატიმრობის დეტალების გახსენება არ სურს, ამბობს მხოლოდ იმას, რომ ციხის შემდეგ მას წელი და ხელი სტკივა. განთავისუფლების შემდეგ, ლუკაშენკოს საწინააღმდეგო მოძრაობას აქტიურად შეუერთდა. 2021 წლის 27 მარტს ის მინსკში საპროტესტო აქციაზე დააკავეს და 30 დღე მიუსაჯეს. ამგვარად დმიტრი მეორედ აღმოჩნდა ჟოდინოში.
„ყოველ ღამე მაყენებდნენ, მცემდნენ, იმიტომ რომ ასეთი წესია. საკნები გადატენილია, ყველა პატიმარი - პოლიტიკური აქტივისტია. ციხიდან გამოვედი სხვა ადამიანი,“- ამბობს დმიტრი.
აგვისტოში მან და ნადეჟდამ ბელარუსის დატოვება გადაწყვიტეს. საქართველო კლიმატის და ბუნების გამო აირჩიეს. რაც შეეხება, სამუშაოს და შემოსავალს, დმირტი საიტების დიზაინერია, ნადეჟდა მუსიკას ონლაინ ასწავლის.
„თავიდან ყველაფერი ისე გამოიყურება, თითქოს შვებულებაში მიდიხარ, მერე ხვდები, რომ სხვა გამოსავალი არა გაქვს. ან წახვალ ქვეყნიდან, ან ბოლოს და ბოლოს აუცილებლად დაგაპატიმრებენ,“- ამბობს ნადეჟდა.
ჟურნალისტი და სამოქალაქო აქტივისტი ქალაქ გროდნოდან ანდრეი მელეშკო 1999 წლიდან არაერთხელ იყო დაკავებული, თუმცა, ქვეყნის დატოვება გადაწყვიტა მხოლოდ 2021 წლის აგვისტოში, როდესაც მას ერთდროულად 5-მა სახელმწიფო სტრუქტურამ მიაკითხა, მათ შორის, ფინანსურ გამოძიებათა დეპარტამენტმა და უშიშროების კომიტეტმა, რომელსაც ბელარუსში დღემდე „კგბ“ ჰქვია.
„აგვისტოში ცოლ-შვილთან ერთად ჩამოვედი, ისინი გროდნოში დაბრუნდნენ, მე აქ დავრჩი და დაბრუნებას ჯერ არ ვგეგმავ“- თქვა მან.
ქალაქ ბრესტიდან გამოქცეული უფლებადამცველი და აქტივისტი რომან კილსია კი ბელარუსიდან „კგბ“-ს მიერ ჩატარებული ჩხრეკის შემდეგ გაიქცა. ეს ადვილი საქმე არ იყო, რადგანაც ის გაუსვლელობის ხელწერის ქვეშ იმყოფებოდა.
„არ ვიცოდი, მეძებენ თუ არა და უცნობი იყო, როგორ მოვახერხებდი ქვეყნის დატოვებას. მე ბელარუსიდან კვირას გავემგზავრე, სამშაბათს ჩემი „ტელეგრამ“- არხი გატეხეს, ოთხშაბათს ჩემი კოლეგები დააპატიმრეს. გამოდის, რომ ძლივს გავასწარი,“ - ამბობს კისლიაკი.
ასეთები საქართველოში, განსაკუთრებით კი, ბათუმში, საკმაოდ ბევრია. ბელარუსული დიასპორის საბჭოს წევრი ნატალია მილევსკაიას თქმით, 2020 წლის აგვისტოდან აჭარაშია რაოფიციალურად 5000 ბელარუსი პოლიტდევნილი ჩამოვიდა.
„მათ ძირითად ნაწილს კარგი განათლება აქვთ - ყველაზე მეტია IT-სპეციალისტი, არიან ექიმები, ჟურნალისტები. მათი ნაწილი დისტანციურად მუშაობს, ნაწილი საქართველოში დასაქმდა. აქ ბელარუსები სამსახურში სიამოვნებით აჰყავთ. რა თქმა უნდა, არის გარკვეული საყოფაცხოვრებო პრობლემებიც. მაგალითად, სეზონზე ბინების ქირა ძალიან ძვირია, ამჟამად, არა სეზონზე, ფასები შედარებით ნორმალურია. კიდევ ერთი პრობლემაა სკოლები და საბავშვო ბაღები. ბათუმში რუსული სკოლებიც არის, და ბაღებიც, მაგრამ ისინი არაა გათვლილი ამ რაოდენობაზე, “- ამბობს მილევსკაია.
მისი თქმით, საქართველოში ჩამოსვლიდან რამდენიმე კვირაში პოლიტდევნილები თავს უკეთესად გრძნობენ, და საზოგადოებრივ საქმიანობაშიც ერთვებიან.
„ლუკაშენკოს რეჟიმის წინააღმდეგ სოლიდარობის რამდენიმე აქცია ჩავატარეთ, ქართველები ხშირად მოდიან, გვეკითხებიან ბელარუსში რახდება, ინფორმაცია თითქმის არა აქვთ. პროკლამაციები მოვამზადეთ, ქართულად ვთარგმნეთ, ვცდილობთ ჩვენი აზრი ადგილობრივებამდეც მივიტანოთ,“ - ყვება დიასპორის საბჭოს წევრი.
ბელარუს პოლიტემიგრანტებს აშინებთ საქართველოს და ბელარუსის სპეცსამსახურებს შორის გაფორმებული თანამშრომლობის ხელშეკრულება, რომელიც ძალაში ამა წლის 1 აგვისტოს შევიდა.
„ამან ბევრი ბელარუსი შეაშფოთა, თუმცა აქაური კანონმდებლობით ვინმეს დეპორტირება ადვილი არაა. არასასიამოვნოა, რომ ჩვენს შესახებ ინფორმაცია შესაძლოა ლუკაშენკოს ხელისუფლებას გადაეცეს. ჩვენ პირველ რიგში ბელარუსში დარჩენილი ნათესავების უსაფრთხოება გვაწუხებს,“ - ამბობს ნატალია მილევსკაია.
თუმცა, ყველა ბელარუსი მაინც საკუთარ ქვეყანაში დაბრუნებაზე ფიქრობს.
„ერთხელ მე მკითხეს, რატომ არ ითხოვენ ბელარუსები ლტოლვილის სტატუსის მიღებას? ეს მარტივია, - ყველა იმედოვნებს, რომ მალე სახლში დაბრუნებას შეძლებს,“ - ამბობს მილევსკაია.
ავტორი: თენგიზ აბლოთია
წყარო: Deutche welle