ქალაქ კალინინგრადში, ალექსანდრ დობრალსკი ქუჩაში რუსი ოპოზიციონერის ალექსეი ნავალნის დაპატიმრების გასაპროტესტებლად გამოვიდა.

თუმცა, მას ამისთვის სხვა მიზეზების ჰქონდა - „თითქოს ვიღაცამ ფეხზე დაგაბიჯა და გეუბნება „ცოტა მოითმინეთ“ - ამბობს დობრალსკი, პროფესიით იურისტი, რუსეთში შექმნილი ეკონომიკური მდგომარეობს შესახებ.

„როგორ შეიძლება ვისხდეთ და უბრალოდ დაველოდოთ, ეს ყველაფერი როდის დასრულდება?“ - თვლის ის.

საზოგადოებრივი აზრის გამოკითხვები ბოლო წლებში განწყობების მნიშვნელოვან ცვლილებებს ცხადყოფს  - რუსეთში ე.წ. „ყირიმის კონსენსუსი“ დასასრულს უახლოვდება.

ამ სახელის ქვეშ პუტინის მიმართ ერთსულოვან მხარდაჭერას ნიშნავს, რომელიც ყირიმის ანექსიამ გამოიწვია. 2014 წლიდან პუტინი დიდი მხარდაჭერით სარგებლობდა. „ყირიმის კონსენსუსი“ ნიშნავს, რომ პუტინს მართვის სრული კარტ-ბლანშია აქვს - ნახევარკუნძულის ანექსიის გამო.

თუმცა. დღეს რუსეთის მოქალაქეებისთვის საუბრები პუტინის დამსახურებაზე ყირიმის დაბრუნებაში, ნაკლებად აქტუალურია - ყირიმის ანექსიით გამოწვეული ეიფორია წარსულს ჩაბარდა, და დღეს რუსეთში სიღარიბე და უმუშევრობა გაცილებით უფრო მასშტაბური თემაა, ვიდრე ყირიმის „დაბრუნება“.

რუსეთში წლების მანძილზე „დროშის ირგვლივ შეკავშირების ეფექტს“ აქვს ადგილი, და ეს პუტინის აგრესიული საგარეო პოლიტიკის შედეგი იყო. ბრძოლას პრეზიდენტის საგარეო პოლიტიკის მხარდაჭერას და მძიმე შიდა ეკონომიკურ მდგომარეობას შორის, რუსეთში „ბრძოლას მაცივარს და ტელევიზორს შორის“უწოდებენ.

რა არის რუსებისთვის უფრო მნიშვნელოვანი - პატრიოტული ახალი ამბები ტელევიზორში, თუ დაცარიელებული მაცივრები?

შეკავშირება დროში ირგვლივ პროტესტების წინაამღდეგ წამლის როლს უკვე ვერ ასრულებს - მიიჩნევს ბრიტანული Chatham House-ის მკვლებარი ეკატერინა შულმანი.

„ყირიმის კონსენსუსს ძირი რამდენიმე ფაქტორმა შეურყია. 2014 წელს, როდესაც პუტინმა ყირიმი დაიპყრო, მისი რეიტინგი ქვეყნის მოქალაქეებს შორის მკვეთრად გაიზარდა, იმის მიუხედავად, რომ აშშ-მ და ევროპამ რუსეთს საკმაოდ მკაცრი სანქციები დაუწესეს. ამ  ზომებმა რუსეთის ეკონომიკა დიდი საფრთხის ქვეშ დააყენა. პუტინის კონფრონტაციული საგარეო პოლიტიკა რუსეთში საოცრად პოპულარული იყო, მაშინ, როდესაც პოლიტიკის გამო ეკონომიკური მდგომარეობის მკვეთრ გაუარესებას წლები დასჭირდა“  - მიიჩნევს შულმანი.

თუმცა, სანქციებით, ინვესტივიების შემცირებით და ნავთობის ფასის ვარდნით გამოწვეულმა კრიზისმა კრემლი არაპოპულარული ზომების აუცილებლობის წინაშე დააყენა.

მათ შორისაა საპენსიო ასაკის ზრდა, და საშუალო შემოსავლის ფაქტობრივი შემცირება  - რუსეთში დღევანდელი საშუალო ხელფასის მსყიდველობითუნარიანობა 2014 წლის მაჩვენებელზე 10%-ით დაბალია - ეს იმის მიუხედავად, რომ ფორმალურად ხელფასები გაიზარდა, თუმცა, ეს ზრდა ინფლაციის და რუბლის კატასტროფული დევალვაციის ფონზე - მხოლოდ ფორმალობაა.

ეს პუტინის პოპულარობაზე ნეგატიურად აისახება, რის შედეგად, რუსეთში ქუჩაში პროტესტის გამოსახატად ათობით ათასი ადამიანი გამოვიდა. საყურადღებოა ისიც, რომ პოლიტიკურად აქტიური მოსკოვიდან ანტიპუტინური მოძრაობა რეგიონებს მოედო, სადაც ეკონომიკური პრობლემები გაცილებით უფრო მძიმეა. და ეს მაშინ, როდესაც აქამდე სწორედ პროვინცია,  და არა ქედმაღლურობით ცნობილი მოსკოვი, იყო პუტინის მთავარი დასაყრდენი.

ეს გამოსვლები ჯერ არაა იმ მასშტაბის, რომ პუტინის ძალაუფლებას საფრთხე შეუქმნას, თუმცა, პირველად მრავალი წლის შემდეგ პუტინის ლეგიტიმურობა ეჭვის ქვეშ დადგა.

Nytimes.com

მოამზადა თენგიზ აბლოთიამ