კორონავირუსის პანდემია ახალგაზრდა თაობას რთულ მდგომარეობაში აყენებს - პირველ რიგში ეს არის მოულოდნელი წინაღობა ზრდასრული ცხოვრების დაწყების გზაზე და დამატებითი სირთულე განათლების მიღებაში და სოციალიზაციაში.
დღეს ევროპელი ახალგაზრდებისთვის განათლების მიღება ძალიან გართულებულია, რადგანაც მარტში ყველა სასწავლებელი დისტანციურ რეჟიმზე გადავიდა, საუნივერსიტეტო ცხოვრებას კი თავისი უპირატესობები აქვს - თანატოლებთან ურთიერთობები, შეხვედრები და კულტურული ღონისძიებები, განსაკუთრებული შემოქმედებითი ატმოსფერო, რომელსაც ეკრანიდან ლექტორის მოსაწყენი ლაპარაკი ვერაფრით შეცვლის.
რეალურ სამყაროში სწავლას ზუმის გაკვეთილებთან შედარებით კიდევ ერთი უპირატესობა აქვს - სტაჟირება და პრაქტიკები, რომლებიც დისტანციურ რეჟიმში გამორიცხულია.
ამას დასაქმების პრობლემაც ემატება, რომელიც კურსდამთავრებულებსაც აწუხებს.
და ბოლოს - მეგობრული და სასიყვარულო ურთიერთობები, რომლებიც ასევე რეალურ, ენერგიით სავსე ცხოვრებას და არა დღის მანძილზე კომპიუტერთან ჯდომას მოითხოვს.
პირველი კარანტინის დროს ფრანგი სტუდენტების 47% საცხოვრებლად მშობლებთან დაბრუნდა, რაც პანდემიამდე სრულიად წარმოუდგენელი იყო. ანალოგიური პროცესები შტატებშიც ხდება, სადაც 30 წლამდე ასაკის სულ უფრო მეტი ახალგაზრდა მშობლებთან ერთად ცხოვრებას უბრუნდება.
ეს პროცესი იმდენად მასობრივია, რომ სექტემბერში ამერიკაში 30 წლამდე ახალგაზრდების უმრავლესობა მშობლებთან ერთად ცხოვრობდა - ეს მეტია, ვიდრე დიდი დეპრესიის დროს.
თვითდამკვიდრების გზაზე ახალგაზრდებს სულ უფრო მეტი წინაამღდეგობა ხვდებათ, მათი მორალური სული კი ეცემა.
რამდენიმე კვლევის შედეგების თანახმად, მშობლებთან იძულებითი ცხოვრების პერიოდში ახალგაზრდებში მეტი პესიმიზმი, შფოთვა, და უძილობა გაჩნდა.
.მათ დემოკრატიული იდეალების სულ უფრო და უფრო ნაკლებად სჯერათ - 2016 წელს ეს მაჩვენებელი 50% იყო, დღეს კი 36%. პესიმიზმის სპირალი ამ თაობის დაავადებაა, რადგანაც უფროსების 50%-ს დღემდე სწამს, რომ დემოკრატია კაცობრიობის განვითარების ერთად-ერთი სწორი გზაა.
საფრანგეთში ახალგაზრდები საკარანტინო ზომებს საკმაოდ გაგებით ეკიდებიან. წარმოდგენა, რომ ისინი კანონებს მასობრივად არ ემორჩილებიან და წესებს რეგულარულად არღვევენ, გადაჭარბებულია. პირიქით, ისინი დიდ პასუხისმგებლობას იჩენენ და საკუთარ თავისუფლებას გაცილებით უფრო მეტად ზღუდავენ, ვიდრე 30 წელს გაცილებულები.
თუმცა, ბევრი ახალგაზრდა ხანგძლივ ჩაკეტილობას მაინც ვერ უძლებს, გარეთ გადის და ხმაურიან წვეულებებს აწყობს. ეს სავსებით გასაგები მიდგომაა, ერთი შეხედვით დისონანსური, მაგრამ ამავე დროს ბუნებრივი - „მე ვიცი, რომ თავს უნდა გავუფრთხილდე, მაგრამ ზოგჯერ საპირისპიროდ ვიქცევი“.
ეს არა მხოლოდ პანდემიისგან თავის დაცვას, არამედ სხვა რისკებს - მაგალითად, ავტომობილის გადაჭარბებული სიჩქარით ტარებას, ალკოჰოლს და ნარკოტიკებს ეხება.
არაფერი გასაკვირი ამაში არაა - კარანტინის პერიოდში ისევე, როგორც კარანტინის გარეშე, ახალგაზრდები არასდროს იცვლებიან.
Slate.fr
მოამზადა თენგიზ აბლოთიამ
covid 19
