გაეროს მონაცემებით, 2021 წელს მსოფლიოში ჰუმანიტარულ დახმარებაზე დამოკიდებული 250 მლნ. ადამიანი იქნება. ეს 40%-ით მეტია, ვიდრე 2019 წელს და ამის მთავარია მიზეზია კორონავირუსის პანდემიის სოციალურ-ეკონომიკური შედეგები. ეს მისია უზარმაზარ თანხებს საჭიროებს, გაეროს გენერალური მდივნის მოადგილის მარკ ლოუკოკის თქმით, საუბარია 35 მლრდ. დოლარზე, რომელიც დღეს არ არის. მისი თქმით, ეს თანხები პირველ რიგში მდიდარმა ქვეყნებმა უნდა გაიღონ, წინააღმდეგ შემთხვევაში 2021 წელს მსოფლიოს სურსათის ხელმისაწვდომობის, სიღარიბესთან ბრძოლის, ჯანდაცვის და განათლების კუთხით მკვეთრი რეგრესი ელის.
ბოლო ათწლეულებში, პანდემიის გარეშეც, ჰუმანიტარული პრობლემები ისედაც, ძირითადად, ორი მიზეზის გამო, გამწვავდა. პირველია კლიმატური ცვლილებები, რომელთა გამო გვალვები, წყალდიდობები, ქარიშხლები და სხვა ბუნებრივი კატაკლიზმები აშკარად გახშირდა. მეორეა ლოკალური კონფლიქტები, რომლებსაც ვერც თავად ამ კონფლიქტებში ჩართული ქვეყნები და ვერც საერთაშორისო საზოგადოება ვერაფერს შველიან.
2020 წლისთვის დახმარებაზე სასიცოცხლოდ დამოკიდებულ ადამიანთა რაოდენობის ზრდა ისედაც მოსალოდნელი იყო, მაგრამ პანდემიამ ეს ტენდენცია მკვეთრად გააძლიერა. ღარიბ ქვეყნებში ვირუსზე მეტად ადამიანებს ეკონომიკური ვარდნა კლავს. მოწყვლად სახელმწიფოებში ექსპორტის და ვალუტის შემოდინების მკვეთრი კლება და საერთაშორისი ტურიზმის სრული კრახი უკვე შედგა, ამას ახალი შეზღუდვების ეკონომიკური ეფექტი დაემატა. ეს ძალიან სამწუხაროა იმ ფონზე, რომ ბოლო 50 წელი კაცობრიობამ არნახული პროგრესი სწორედ სოციალურ და ეკონომიკურ საკითხებში განიცადა. სიღატაკეში დღეს გაცილებით ნაკლები ადამიანი ცხოვრობს, ვიდრე 50 წლის წინ და ეს დიდი წინსვლაა, თუმცა, როგორც ჩანს, პანდემიამ ამას ყველაფერს, თუნდაც დროებით, მაგრამ აშკარად ხაზი გადაუსვა.
კორონაკრიზისის პირველ თვეებში მდიდარმა ქვეყნებმა უმუშევრად დარჩენილი ადამიანების რჩენაზე 20 ტრლნ. დოლარი დახარჯეს და ეს საკმარისი არაა, ეკონომიკური ვარდნა გრძელდება და დახმარება კიდევ ბევრ ადამიანს დასჭირდება. ამ ფონზე მდიდარი სახელმწიფოები ღარიბი ქვეყნებისთვის დახმარების გაწევის ინიციატივით უკვე არ გამოდიან, როდესაც ყველას უჭირს, ქველმოქმედებისთვის არავის სცალია.
3-5 წლის შემდეგ, როდესაც პანდემიის საბოლოო შედეგების შეჯამების დრო მოვა, ჩვენ აღმოვაჩენთ, რომ კორონავირუსის ყველაზე მძიმე მემკვიდრეობა განათლების დაკარგვა და შემოსავლების ვარდნა იქნება და ეს განსაკუთრებით მძიმე ღარიბი ქვეყნებისთვის იქნება, სადაც ბევრ ღატაკ ბავშვს სწავლაზე უარის თქმა მოუწევს.
თუმცა, ეს, როგორც უკვე ითქვა, 3-5 წლის შემდეგ იქნება, დღეს კი რამდენიმე ქვეყანა მასობრივი შიმშილის ზღვარზეა - მაგალითად, იემენში, სადაც დღესაც სამოქალაქო ომი მძვინვარებს. ამ ქვეყნის მოსახლეობის გადასარჩენად სპარსეთის ყურის მდიდარმა სახელმწიფოებმა 2018-2019 წლებში მილიარდობით დოლარი დახარჯეს, თუმცა, 2020-ში ფინანსური ნაკადი მკვეთრად შემცირდა. ჯერ ერთი პანდემიის დროს ზედმეტი ფული არავის აქვს, მეორეც, ნავთობზე ფასების მკვეთრმა ვარდნამ ყველაზე მდიდარი არაბული სამეფოებიც დააზარალა.
ასევე დიდ პრობლემას ჩრდილოეთ სირია წარმოადგენს, სადაც ოპოზიციის მიერ კონტროლირებად რეგიონებში 3 მლნ.-ზე მეტი ადამიანი, უკიდურეს გაჭირვებაში ცხოვრობს. ეს პრობლემების მხოლოდ ნაწილია და სიღარიბის პრობლემა ასევე სერიოზულად იმ ქვეყნებშიც დგას, სადაც ომი არ არის, ამიტომაც მათ ყურადღებას საერთოდ არავინ აქცევს. სწორედ სიღარიბე და ეკონომიკური ვარდნა იქნება პანდემიის მთავარი შედეგი, რომელთანაც ბრძოლა კაცობრიობას უახლოეს წლებში მოუწევს.
liberation.fr
თენგიზ აბლოთია