ბოლო 5 წლის მანძილზე ქვეყნებს შორის საზღვრების გახსნილობამ 3 მძიმე დარტყმა მიიღო - ტერორიზმი, მიგრანტები და პანდემია.
ამ სამმაგმა შოკმა ის მოიტანა, რომ განვითარებული ქვეყნების მრავალწლიანი მცდელობები საზღვრები ფაქტიურად წაეშალათ, აშკარად ჩავარდა - ფაქტი კი ისაა, რომ საზღვრები არსად არ გამქრალა, და მათ კონტროლი სჭირდებათ.
ცივი ომის დასრულებიდან 30 წლის შემდეგ, ჩვენ მორიგი ციკლის დასასრულის მოწმეები ვართ - ოცნებამ ღია პლანეტაზე ხიბლი დაკარგა, საზღვრებმა გაიმარჯვეს. ეს არა მხოლოდ ევროპაში, არამედ სხვა ქვეყნებშიც ხდება, თუმცა, ევროპაში ეს ყველაზე შესამჩნევია.
პარალელურად ჩვენ მსოფლიოში ნაციონალიზმის ზრდასაც ვხედავთ, მათ შორის ისეთ დემოკრატიულ ქვეყნებში, როგორც აშშ და ინდოეთი, რომლებისთვისაც დღესდღეობით ბარიერების აგება სახელმწიფო სტრატეგიის ნაწილად იქცა.
როდესაც დონალდ ტრამპი ამბობდა „ადამიანებს საზღვრების ხილვა სურთ“ - ის მართალ იყო. მოძრაობა No Border -ის (არა საზღვრებს) წევრები, რომლებიც საზღვრების გაუქმებას მოითხოვენ, დღევანდელ მსოფლიოში მხოლოდ საკუთარ თავს წარმოადგენენ.
დღეს ყველას სურს საზღვრები. ომი მთიან ყარაბახში იმის ნათელი მაგალითია, რამდენად მნიშვნელოვანია ქვეყნებისთვის სად სრულდება და სად იწყება მათი ტერიტორიები.
ევროპა პარალელურად ორ მოვლენას განიცდის - ერთის მხრივ, ტერორიზმის, უკონტროლო მიგრაციის, და პანდემიის ერთობილი ზეწოლის გამო გადაადგილების თავისუფლება მნიშვნელოვნად იზღუდება. დროებით რა თქმა უნდა, თუმცა, არავინ იცის, რამდენი ხნით.
მეორეს მხრივ, ბარიერების აღმართვა სუვერენიტეტის ზრდას და საკუთარი ტერიტორიის უფრო მეტ კონტროლს ნიშნავს, ვიდრე აქამდე იყო.
ევროკავშირის ქვეყნებს შორის, შეზღუდვების მიუხედავად, გადაადგილება მეტ-ნაკლებად მარტივია, თუმცა, კონტროლი მაინც არის - დღეს ევროკავშირის ერთი ქვეყნიდან მეორეში გამგზავრება ისეთი ადვილი არაა, როგორც პანდემიამდე იყო.
ევროკავშირის შიგნით გადაადგილების მაქსიმალურად შესაძლებელი თავისუფლება ევროპული ინტეგრაციის ქვაკუთხედად კვლავ რჩება. საზღვარი - ვაქცინასავითაა - უკუჩვენებები არის, თუმცა, გახსნილობას მეტი სარგებელი მოაქვს, ვიდრე ზიანი.
მაგრამ ევროპისთვის გაცილებით უფრო სერიოზული პრობლებაა გარე საზღვრების გაძლიერება. შენგენის ზონის შექმნის პროცესში დაშვებულ იქნა იგივე შეცდომები, რაც ევროს შემოღების დროს. ეს ორივე ძალიან დიდი და ლამაზ პროექტია, თუმცა, სავალუტო კავშირი შეიქმნა ქვეყნების ეკონომიკური პოლიტიკების დაახლოვების გარეშე, ხოლო გადაადგილების თავისუფლება - გარე საზღვრების სათანადო დაცვის გარეშე.
გადაადგილების თავისუფლების ლეგიტიმურობის გარანტირებისთვის მხოლოდ ერთი გზა არსებობს - გარე საზღვრების კონტროლი. პანდემიამ თუ რამე გვასწავლა - პირველ რიგში ეს.
Lefigaro.fr
თენგიზ აბლოთია