კორონაკრიზისი, ჩვენს საზოგადოებებს დიდი დარტყმა მიაყენა, ასევე  ის კაცობრიობის განვითარების არსებული მოდელის სანიტარულ, ეკონომიკურ და დემოგრაფიულ გავლენაზე ბევრ კითხვებს ბადებს.

ყოველდღიურად, ის ჩვენს სისუსტეებს და დამოკიდებულებებს სულ უფრო და უფრო ავლენს.

კრიზისმა ადამიანური, სამრეწველო, ტექნიკური, და ფინანსური მობილურობის თემების ირგვლივ დისკუსიების გაღრმავებას ხელი შეუწყო.

საფრანგეთში კარანტინმა ძალიან პროგრესული და ამავე დროს აგრარული ქვეყნის აქამდე წარმოუდგენელი იდეა შექმნა.

ის, რასაც ჩვენ დღეს ვხედავთ - არის სოფლის რევანში.

ილუზია, თითქოს ადამიანების და მთლიანად საზოგადოების განვითარება მხოლოდ ქალაქებშია შესაძლებელი - იმსხვრევა. პანდემიის წყალობით ბევრი დაფიქრდა - სად ჯობია იცხოვრო  - დიდ ქალაქში თუ სოფელში?

ქალაქების უპირობო პრიორიტეტი შესაძლოა გადაიხედოს.

მოდით, პირდაპირ ვთქვათ - ქალაქებში ცხოვრება ძალიან გაძვირდება -ეს კვებას, უძრავ ქონებას, სოციალურ, კულტურულ, საგანმანათლებლო, და პროფესიულ ცხოვრებას ეხება. თანაც, როგორც უკვე დავინახეთ, ჩვენი პროფესიული პირობები, და ასევე ინდივიდუალური და კოლექტიური უფლებები, შესაძლოა ღრმად შეიცვალოს.

პარიზში ბინის ყიდვაზე ხვალ-ზეგ ფიქრს - ვინ შეძლებს?

საბოლოო ჯამში, კარანტინი - ეს ქალაქური მოვლენაა, და ის სწორედ ქალაქისთვის დამახასიათებელ აქტიურობას ამცირებს. ის უსარგებლოა სოფლებში, სადაც ცხოვრების ტემპი და წესი სულ სხვანაირია.

საფრანგეთის სტრატეგიული პრიორიტეტი არა მხოლოდ ინდუსტრიალიზაცია, ტექნოლოგიური, ციფრული, და ენერგეტიკული სუვერენიტეტი, არამედ სოფლის ცხოვრების განვითარებაც უნდა გახდეს.

ბლოკების ახალ ცივ ომში, სადაც ჩვენს წინაამღდეგ დღეს უკვე ჩინეთი, შესაძლოა ხვალ იყოს ინდოეთი, და რა თქმა უნდა რუსეთი, ერთიანი ფრონტით გამოდიან, ევროპის ორიენტაცია სოფელზე შესაძლოა დიდი ძალა გახდეს.

ევროპის უზარმაზარი სასურსათო მემკვიდრეობა მთელი მსოფლიოსთვის სარგებელის მომტანი, განსაკუთრებით კორონაკრიზისის შემდგომ ეპოქაში  უნდა გახდეს.

ეს პროდუქტები არა მხოლოდ შემოსავლების და სამუშაო ადგილების წყაროს, არამედ კულტურულ ფასეულობასაც წარმოადგენენ.