„კომერსანტი“ გთავაზობთ იურისტ ამირან გიგუაშვილის  პერსონალურ აზრს: 

დასასრულამდე ჯერ კიდევ გრძელი გზაა. ეს სტატიაც ვიღაცას შეიძლება ნაადრევად მოეჩვენოს, თუმცა გარკვეული დასკვნების გაკეთება კორონავირუსის გაკვეთილებიდან უკვე შესაძლებელია და ვფიქრობ დროულიც.

მაშ ასე!

ერთ-ერთი მოწოდება, რომელიც ხშირად გაისმის ჩვენს ირგვლივ, ცივილიზებული სამყაროსგან დისტანცირება და განრისხებული ღმერთისგან სოფელში თავის შეფარებაა.რამდენიმე ფრაზა, შემოქმედელი მიტროპოლიტის, მეუფე იოსების ქადაგებიდან:

„ღმერთი განრისხებულია სამყაროზე და გული უნდა მოვულბოთ მას“

„იცოდეთ ერთადერთი რაც გადაგვარჩენს არის სოფელი. ხვალ-ზეგ ციფრული ფულის ერთეული იქნება და ეს იქნება ანტიქრისტეს ბეჭედი. დაბრუნდით სოფელში და დაამუშავეთ მიწა“

ამ სტატიაში მე არ ვაპირებ იმაზე კამათს, რამდენად გონივრულია და რაც მთავარია ქრისტიანული, მსოფლიო პანდემიის დროს წირვაზე სიარული და ერთი კოვზიდან ზიარება. არა მხოლოდ საკუთარი თავისთვის საფრთხის შექმნის, არამედ რაც მთავარია სხვების მიმართ აშკარა და პირდაპირი საფრთხის შექმნის გამო. მე, როგორც მართლმადიდებელ ქრისტიანს, მწამს ერთ-ერთი მთავარი სახარებისეული პოსტულატის: „არ გამოსცადო უფალი ღმერთი შენი“, და ჩემთვის ამ კუთხით ყველაფერი გასაგებია.

ეს სტატია ეხება სოფელს და ტექნოლოგიებს. მათი ურთიერთდაპირისპირების მცდელობას, როგორც არჩევანს კეთილსა და ბოროტს შორის, რომლისკენაც გვიბიძგებენ განრისხებული, სასტიკი ღმერთის სახელით მოქადაგენი.

წარმოიდგინეთ, რომ ეს ყველაფერი მომხდარიყო არცთუ შორეულ წარსულში, სულ რაღაც 15 წლის წინ. ასეთ სტატიას გადავეყარე ბიბისის გვერდზე და გირჩევთ თქვენც წაიკითხოთ.

2005 წელს ფეისბუქი, მხოლოდ ერთი ამერიკული კოლეჯის პროექტი იყო. იუთუბი იმ წელს შეიქმნა. არ არსებობდა ტვიტერი, ინსტაგრამი, ვოთსაფი და სხვა სოციალური ქსელები, ხოლო სკაიპს ვიდეოზარის ფუნქცია ჯერ კიდევ არ ჰქონდა. ადამიანები ინტერნეტში შესასვლელად დღევანდელი გადასახედიდან დაახლოებით ისეთივე მეთოდებს იყენებდნენ, როგორც ურემის და ავტომობილის შედარებაა. სამყარო იყო უფრო ჩაკეტილი, ინფორმაციისგან დახურული და შესაბამისად უფრო მოუმზადებელი მსგავსი გამოწვევებისათვის.

წარმოვიდგინოთ, რომ ჩინეთიდან წამოსული ვირუსი მოულოდნელად შემოჭრილიყო დანარჩენ მსოფლიოში და ის მინიმალური მომზადებაც ვერ მოგვესწრო, რაც სხვადასხვა ქვეყნის ხელისუფლებებმა მეტ-ნაკლები წარმატებით განახორციელეს. ჩინეთის კომუნისტური მთავრობა ხომ ასე ცდილობდა ინფორმაციის დამალვას და მხოლოდ სოციალური ქსელების წყალობით შეიტყო დანარჩენმა სამყარომ ვუჰანის პროვინციიდან მომდინარე საფრთხის შესახებ.

გარწმუნებთ, დღეს თუ ჩვენ ათეულ ათასობით გარდაცვლილზე ვსაუბრობთ მსოფლიოს მასშტაბით, ციფრები უკვე ასეულ ათასობით და შესაძლოა მილიონები ყოფილიყო. საქართველო კი, რომელიც ჯერ-ჯერობით რჩება ერთ-ერთ ყველაზე ეფექტურ ქვეყნად ვირუსთან ბრძოლის თვალსაზრისით, საერთოდ კოლაფსის წინაშე აღმოჩნდებოდა, როგორც ჯანდაცვის მიმართულებით, ისე ეკონომიკური კრიზისიდან გამომდინარე.

ასევე წარმოვიდგინოთ, მორალურად რამდენად დიდი დისკომფორტი იქნებოდა სახლში გამოკეტილი, ერთმანეთისგან შორს მყოფი ადამიანების ყოველდღიურობა. ჩვენ დღეს ყველა ერთად ვიღვიძებთ, ერთად შევდივართ სოციალურ ქსელებში, ვუზიარებთ ერთმანეთს გულისტკივილს და სიხარულს. ზოგჯერ ვილანძღებით კიდეც (ეჭვი მაქვს ამ სტატიის წამკითხველებს შორისაც იქნებიან ასეთები) და უარყოფითი ენერგეტიკისგან ვთავისუფლდებით. ვაწვდით სასარგებლო რჩევებს საზოგადოებას. ვატარებთ ონლაინ- გაკვეთილებს და ლექციებს. გამოვხატავთ ემოციებს, ვამხნევებთ ერთმანეთს და რაც მთავარია, ვართ უფრო ინფორმირებულები და მაშასადამე უფრო დაცულები.

მე ვფიქრობ, რომ ძირითადი გაკვეთილი, რაც კორონავირუსმა უნდა გვასწავლოს არის ტექნოლოგიების განვითარების მნიშვნელობა ყოველდღიურ ცხოვრებაში, მეცნიერებაში, ჯანდაცვაში, განათლებაში და მათ შორის სოფლის მეურნეობაში. თანამედროვე სოფელი ხომ დიდი ხანია გასცდა თოხსა და ბარს. ტექნოლოგიური მიღწევების ეფექტური გამოყენება კი პირდაპირ არის დაკავშირებული აგრარული მოსავლის რაოდენობის და ხარისხის ზრდასთან. „5 მილიონი ლარი თითო სოფელს აგრარული ტექნოლოგიების განვითარებისთვის“. ალბათ ასეთი უნდა იყოს ცნობილი წინასაარჩევნო დანაპირების ტრანსფორმირებული ვარიანტი დღევანდელი გამოწვევების ფონზე.

საქართველოს შემთხვევაში, რომელსაც საკუთარი ტექნოლოგიური მიღწევები პრაქტიკულად არ გააჩნია, სასიცოცხლოდ აუცილებელია უკვე არსებული საშუალებების გამოყენების ეფექტურობის ზრდა. კორონავირუსის მიერ შექმნილმა სიტუაციამ როგორც მსოფლიოს მასშტაბით, ისე ჩვენს შემთხვევაში აშკარად დაგვანახა, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია კრიზისულ პერიოდში ინტერნეტრესურსები და მათი მობილობა. თანამედროვე სამყარო ფიზიკურად ვერ გადარჩება, ქვეყნების, მთავრობების და ადამიანების ერთმანეთთან მჭიდრო კომუნიკაციის და გამოცდილების გაზიარების გარეშე, ვინაიდან ერთ რამეში მართლაც უნდა დავეთანხმოთ როგორც მრისხანე, ისე კეთილი ღმერთის მოქადაგეებს: მეორედ მოსვლა, ან თუ გნებავთ მორიგი კრიზისი შორს არ არის და ის რაც დღეს ხდება, უბრალოდ შეიძლება გაფრთხილება იყოს მოსალოდნელი, გაცილებით მასშტაბური განსაცდელის წინ, რომელმაც შესაძლოა სრულად წალეკოს ჩვენთვის ცნობილი სამყარო. ამ განსაცდელისათვის კი დღიდანვე უნდა მოვემზადოთ. უკეთ ავითვისოთ ცივილიზებული სამყაროს ყველა მიღწევა. არ ჩავარდეთ პანიკაში, არც ფანატიზმში და ვისწავლოთ წარსულის გაკვეთილებიდან, რათა ვიყოთ უფრო მეტად განათლებულები, განვითარებულები და მოსიყვარულენი, თუნდაც განსხვავებული აზრის მქონე ადამიანების მიმართ.

ამირან გიგუაშვილი

30 მარტი 2020