შემდგარი ქვეყნების უპირატესობა ის არის, რომ საშუალო სტატისტიკურ ადამიანს აქვს იმის საშუალება იმუშაოს, იცხოვროს და საკუთარი კაპიტალი თავადვე გამოიმუშაოს, - ამის შესახებ „რადიო“ კომერსანტის“ ეთერში, ლევან კობერიძის საავტორო გადაცემაში - „ბრენდი საქართველო“ ლევან კობერიძესთან ერთად არტ დირექტორმა გიორგი პოპიაშვილმა განაცხადა.

გადაცემაში, რომლის თემაც შემოქმედებითი ქვეყნის ბრენდინგში ადამიანების როლი იყო, პოპიაშვილმა განაცხადა, რომ საზღვარგარეთ ყველაფერი რაღაც აწყობილი მანქანასავითაა და მერე შემდგომ თავად მუშაობს. წამყვანის კითხვაზე, თუ რა უნდა გაკეთდეს იმისათვის, რომ ადამიანმა ქვეყნის ბრენდს თავისი წვლილით რაღაც შემატოს, არტ დირექტორმა უპასუხა, რომ „ყველამ ჩვენი საქმე უნდა ვაკეთოთ“.

„უნდა გვქონდეს მოტივაცია ამისთვის. თან ეს საქმე ხარისხობრივადაც კარგად უნდა გავაკეთოთ. მაგრამ მეორეს მხრივ თავად ქვეყანამაც ხელი უნდა შეგვიწყოს. უნდა მოგვცეს საშუალება აქ ვიმუშაოთ, ვიყოთ რეალიზებულები და ზოგადად საბაზისო საკითხები მოგვარებული უნდა იყოს. მე მიყვარს საქართველო და აქ მუშაობა, მიუხედავად იმისა, რომ ვიყავი ხოლმე გასული. დარჩენის შანსი მქონია და ის კარიერის დაწყების, მაგრამ საქართველოში რაღაც მექაჩება.

მგონია, რომ საქართველოში თვითონ ქვეყანა და გარემო არ იძლევა საშუალებას, რომ საშუალო არითმეტიკულმა ადამიანმა კარგად ცხოვრობდეს. იმ ადამიანებმა, რომლებმაც საქართველოში რაღაცას მიაღწიეს, რომ უფრო რაღაცეებში გაუმართლათ და წინ წავიდნენ. შემდგარი ქვეყნების უპირატესობა ის არის, რომ საშუალო სტატისტიკურ ადამიანს აქვს იმის საშუალება, რომ იმუშაოს, იცხოვროს და საკუთარი კაპიტალი თავადვე გამოიმუშაოს. ეს რაღაც აწყობილი მანქანასავითაა, მერე შემდგომ თავად მუშაობს.

ვფიქრობ ქვეყანაში, პირველ რიგში მარტივი რამეებია მოსაგვარებელ/დასალაგებელი, როგორიცაა ქვეყნის ეკონომიკა. ნორმალურ ქვეყნად უნდა ჩამოვყალიბდეთ. ძალიან ძნელია არეულობაში პროგრესი. პროგრესი ხდება იქ, სადაც ყველაფერი დალაგებულია, პროგრამა მინიმუმი მიღწეულია. ფულს რაშიც ვუხდით მთავრობას და ზოგადად ეს ინსტიტუციები რისთვისაც არსებობს, რომელიც აყალიბებს კარგ გარემოს მოქალაქეებისთვის, პირველ რიგში ამ ინსტიტუციებმა უნდა იმუშაონ კარგად და გამართულად. ისტორიულად ისე გამოვიდა, რომ ვერ დავლაგდით. ცუდი ისაა, რომ დიდი ხანი მოგვიწია არეულობაში ყოფნა. სულ წვალება, გადატრიალება-გადმოტრიალებაში ვართ და ამასობაში ცუდი თვისებებიც დაგვიგროვდა. ბავშვი, რომ ტრავმულ გარემოში იზრდება შემდეგ მას ეს ტრავმული რაღაცეები მოყვება. ხშირ შემთხვევაში წარსული არ აძლევს საშუალებას, რომ ახალ გარემოში პროდუქტიული იყოს“, - განაცხადა გიორგი პოპიაშვილმა.

არტ დირექტორმა გადაცემაში საკუთარი გამოცდილებაც გაიხსენა და განმარტა, რომ უცხოეთში ცხოვრებისა და მუშაობის შემდეგ, საქართველოში დაბრუნებისთანავე იმ კარგის გადმოტანა გადაწყვიტა, რაც უცხოეთში კარგად მუშაობდა, თუმცა ამაოდ.

„მქონდა მოლოდინი საზღვარგარეთ, რაც ვნახე ჩავალ საქართველოში და დავნერგავ, მაგრამ არ გამოდის, ბევრი ხელისშემშლელია.

უბრალო მაგალითს გეტყვით, როდესაც გერმანიიდან დავბრუნდი მუშაობა დავიწყე სარეკლამო სააგენტოში და მოვითხოვე მინიმალური დისციპლინა, თუმცა ამაოდ. გავიდა დრო და მე თავად მოვრბილდი და მეც ისევე მოვიქეცი როგორც სხვები“, - აცხადებას არტ დირექტორი.

გიორგი პოპიაშვილის თქმით, არის ორი გარემო რამაც შეიძლება შემოქმედებითი აყვავება განაპირობოს, ეს არის უკიდეგანო რეპრესია და ძალიან დიდი თავისუფლება.

„ევროპამ თითქოს გაარკვია რა არის თავისუფლება და დანერგა ეს ღირებულებები. ჩვენ თავისუფლებისკენ მიდრეკილება გვაქვს, მაგრამ მგონია რომ ეს არის რომანტიკაში ჩარჩენილი სიტყვა. თავისუფლება სოციალურ სივრცეში არის ის, რომ შენ სივრცე დაუტოვო სხვა ადამიანებსაც, მათაც სცადონ. არ გააკრიტიკო. კრიტიკა რაღაც ფორმით კარგია მაგრამ... თითქოს ენთუზიაზმით ვართ განწყობილი კრიტიკაზე, დაცინვაზე. მამაპაპურ ხაზს თუ ვინმე გადაუხვევს, მასზე ჩასაფრებული ვართ. როცა ადამიანი რაღაცას აკეთებს ის 10-დან 9 შემთხვევაში ცხვირს წაიმტვრევს. ცხვირს წაიმტვრევს იმიტომ, რომ რაღაცას აკეთებს. სწორედ ეს პროცესია საჭირო, რომ საბოლოოდ შედევრი შეიქმნას“, - განაცხადა არტ დირექტორმა გიორგი პოპიაშვილმა.