ევროკავშირის ლიდერთა სოლიდარობა და ერთიანობა პანდემიის მთელი პერიოდის მანძილზე დიდი გამოცდის წინაშე დგას, რაც ნათლად ადასტურებს, რამდენად სუსტი და არამყარია ეს გაერთიანება.
თანაც კორონავირუსი ერთადერთი მიზეზი არაა, რომლის გამოც ევროკავშირის ერთიანობა კითხვის ქვეშ დგას. ევროპის ქვეყნების ლიდერები შესაძლოა ერთმანეთს შეეჯახონ რამდენიმე საკითხის გამო, რომელმაც მათ შორის უთანხმოება უკვე წარმოქმნა.
საკვანძო პრობლემებია - კონსენსუსის არარსებობა ისეთ საკითხებში, როგორც პროექტი „ჩრდილოეთ ნაკადი-2“, ზოგიერთ ქვეყანაში, მაგალითად, უნგრეთში ავტორიტარული მმართველობის ნიშნების გაძლიერება, აბორტების აკრძალვა პოლონეთში, ახალი წევრების მიღების საკითხი და ევროპული ექსპანსიის ფარგლები.
სულ უფრო ხშირად ისმის კითხვა - სად, და როდის უნდა შეჩერდეს ევროკავშირის გაფართოვება? სად გადის ევროპის საბოლოო საზღვარი?
ჩვენ უკვე დღეს ვხედავთ, რომ კრემლის სტრატეგიულმა პროექტმა - „ჩრდილოეთ ნაკადი-2“-მა, ერთმანეთს გერმანია და ევროკავშირის რამდენიმე სხვა ქვეყანა დაუპირისპირა.
მეტიც, ზოგადად ევროკავშირის ურთიერთობები რუსეთთან თავისთავად დამატებით დაძაბულობას იწვევს - ზოგიერთი ქვეყანა მოსკოვთან თანამშრომლობის მომხრეა, ზოგი კი პირიქით, პუტინის ხელისუფლების ლეგიტიმურობას არ აღიარებს.
არის თუ არა ევროკავშირი რუსეთის მეტოქე, თუ მათ ერთად მუშაობა შეუძლიათ? სიტუაციას ისიც ართულებს, რომ რამდენიმე დღის წინ პუტინმა ხელი კანონს მოაწერა, რომელიც მას პრეზიდენტად 2036 წლამდე დარჩენის უფლებას აძლევს.
ამ ვითარებაში შეუძლებელია არ გაჩნდეს საკითხი ამ ქვეყანასთან თანამშრომლობის მიზანშეწონილობასთან დაკავშირებით.
ახალი კანონი პუტინის წინა ვადებს ანულებს, და ათვლის წერტილი 2024 წელს, მისი დღევანდელი ვადის ამოწურვის შემდეგ იწყება. ეს შესწორება კონსტიტუციაში რეფერენდუმზე მოსახლეობის უმრავლესობამ მოიწონა.
შესწორება 68 წლის პუტინს 83 წლამდე პრეზიდენტად დარჩენის შესაძლებლობას აძლევს. ეს მაშინ, როდესაც ამჟამად ის რუსეთის სახელმწიფოს მეთაურია მეოთხე ვადითაა.
სავარაუდოდ, სულ უფრო ჩაკეტილი და ავტორიტარული რუსეთი ევროკავშირის თავის ტკივილად კიდევ დიდხანს დარჩება.
კიდევ ერთი პრობლემური ქვეყანა, რომელმაც შესაძლოა ევროკავშირში მორიგი განხეთქილება გამოიწვიოს- თურქეთია, რომელიც წლების მანძილზე ევროკავშირში გაწევრიანებას ამაოდ მოითხოვს.
ამ საკითხზეც ერთიანი აზრი არ არსებობს. ისევე, როგორც სხვა ქვეყნებზე - მაგალითად, უკრაინაზე, რომელიც პირველ ეტაპზე ნატოს, ხოლო პერსპექტივაში ევროკავშირის წევრობისკენ მიისწრაფის. ევროპამ არც აქ იცის რა მოიმოქმედოს, და ოფიციალურ კიევს რა უპასუხოს.
ასევე არაერთგვაროვანია ევროკავშირის ქვეყნების პოზიცია ბელარუსისადმი - ქვეყნების ნაწილი ლუკაშენკოს წინაამღდეგ სანქციების მომხრეა. ნაწილი კი მიიჩნევს, რომ დასავლეთმა მინსკელ დიქტატორს ხელი არ უნდა ჰკრას, და მასთან თანამშრომლობა აუცილებლად უნდა გაგრძელდეს.
Express.co.uk
თენგიზ აბლოთია