გავლენიანი აზერბაიჯანული სახელისუფლებო საიტი haqqin.az სომხეთისთვის მძიმე შეიარაღების მიწოდებაში სერბეთს და საქართველოს ამხელს.

საიტის სარედაქციო სტატიაში ეს ფაქტი შეფასებულია, როგორც თბილისის მხრიდან ბაქოს მიმართ აშკარა ღალატი და სტრატეგიულ პარტნიორობის წინაამღდეგ გადადგმულ ნაბიჯი.

როგორც haqqin.az-მა შეიტყო, სომხეთს და აზერბაიჯანს შორის მორიგ სამხედრო შეტაკებამდე რამდენიმე დღით ადრე, სერბეთიდან სომხეთში საქართველოს გავლით შემოტანილ იქნა ნაღმყტყორცნების ჭურვების დიდი რაოდენობა.

აზერბაიჯანის მთავრობას ამის უტყუარი მტკიცებულებები გააჩნია.

ასევე, ამავე დღეებში, რუსეთიდან სომხეთისთვის, ასევე საქართველის გავლით, „გრადის’ ტიპის სარაკეტო დანადგარებისთვის დიდი რაოდენობის მიწოდება მოხდა.

ეს შეიარაღება სომხურმა მხარემ ტოვუზის რაიონის დასაბობმად გამოიყენა.

ამ ფაქტებმა აზერბაიჯანული მხარის სამართლიანი აღშფოთება გამოიწვია - როგორ დაუშვა თბილისმა თავის ტერიტორიის გავლით სამხედრო დანიშნულების ტვირთის სომხეთისთვის მიწოდება მაშინ, როდესაც ეჭვგარეშე იყო ამ შეიარაღების გამოყენების მიზანი - აზერბაიჯანის წინაამღდეგ?

სტრატეგიული პარტნიორის - საქართველოს - ეს საქციელი აღშფოთებას იწვევს. საქართველომ რამდენიმე წლის წინ სომხეთში სამხედრო ტვირთების ტრანზიტი თავად აკრძალა. ამ შემთხვევაში გამონაკლისი რატომ იქნა დაშვებული?

დაუჯერებელია, რომ თბილისში არ იცოდნენ, ეს ჭურვები რომელი მიმართულებით გაფრინდებოდნენ..

და რამდენად თავსებადია ასეთი საქციელი მრავალწლიან ქართულ-აზერბაიჯანულ პარტნიორულ ურთიერთობებთან?

კარგადაა ცნობილი, რომ საქართველოსთვის ყველაზე მძიმე დღეებში, მათ შორის 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს, საგარეო პოლიტიკური რისკების მიუხედავად, აზერბაიჯანი ყოველთვის მას ეხმარებოდა. საკმარისია იმის გახსენებაც, რომ გაზის და ელექტროენერგიის ხაზებზე დივერსიების დროს, როდესაც საქართველოს განათების და გათბობის გარეშე დარჩენა ემუქრებოდა, აზერბაიჯანმა საკუთარი მოსახლეობისთვის გაზის მიწოდება შეამცირა, და ის მეზობლებს გაუყო.

როდესაც საქართველო ლიკვიდურობის დეფიციტს განიცდიდა, ბაქოდან თბილისში საქართველოსთვის განკუთვნილი ფული ჩადიოდა, როდესაც 2008 წლის აგვისტოში ევროპის რამდენიმე სახელმწიფოს მეთაური სოლიდარობის გამოსახატად თბილისში მიემგზავრებოდა, ისინი იქ გიანჯის გავლით ჩავიდნენ, ავტომობილებით, რომლებიც მათ ოფიციალურმა ბაქომ გამოუყო.

თუმცა, თბილისში ეს ყველაფერი დაივიწყეს.

წლების მანძილზე აზერბაიჯანი საქართველოში უმსხვილესი ინვესტორი იყო, და მეზობელი ქვეყნის ეკონომიკაში კოლოსალური თანხები ჩადო. ბაქომ ორი ქვეყნის სტრატეგიული პარტნიორობის განმტკიცებისთვის ყველაფერი შესაძლებელი გააკეთა.

და ამის სანაცვლოდ რა მივიღეთ? აზერბაიჯანელი ინვესტორების საქართველოდან გაძევების დაუმთავრებელი მცდელობები, მათ შორის ადმინისტრაციული რესურსის გამოყენებით. ეს განსაკუთრებით იმ აზერბაიჯანელ ინვესტორებს შეეხება, ვინც ფულს არაენერგეტიკულ დარგებში აბანდებს  - ხშირად საქართველოს მთავრობა მათი ბიზნესის წართმევას ცდილობს, და ფაქტიურად რეიდერულ მიტაცებას ახორციელებს.

აზერბაიჯანი თბილისისგან ზურგში ლახვარს მუდმივად იღებს.

ამ ფონზე აზერბაიჯანული საზოგადოების აღშფოთება საქართველოს მხრიდან სომხეთის სამხედრო ამბიციების ირიბი მხარდაჭერის გამო, სავსებით კანონზომიერია.

ეს რა თქმა უნდა, არ ნიშნავს რაიმე მტრულ დამოკიდებულებას ქართველი ხალხისადმი - მეგობრობამ აზერბაიჯანელი და ქართველი ხალხის მეგობრობამ მრავალსაუკუნოვანი გამოცდა გაიარა, და მისი დანგრევა არც თუ ისე მარტივია.

თუმცა, ის ფაქტი, რომ საქართველოს დღევანდელმა ხელისუფლებამ სომხეთში სამხედრო დანიშნულების ტვირთების ტრანზიტზე თვალები დახუჭა, ახსნა-განმარტებას საჭიროებს.

რას ნიშნავს ეს, რბილად რომ ვთქვათ, არამეგობრული აქტი? არის თუ არა ეს აზერბაიჯანთან ურთიერთობების გაწყვეტა?

თუ ეს ასეა,  თბილისმა ეს ღიად უნდა განაცხადოს, ასეთი შემთხვევაში კი ბაქოსაც მის მიმართ პოზიციის გადახედვა მოუწევს.

წყარო: haqqin.az

მოამზადა თენგიზ აბლოთიამ